Monday, March 31, 2008

ΖΥΛ ΝΤΑΣΣΕΝ: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!

Πέθανε ο σκηνοθέτης Ζυλ Ντασσέν

Ήμουνα τυχερός που τον γνώρισα. Κι αυτό έγινε διότι βρέθηκα κοντά στη Μελίνα, τον καιρό της Αλλαγής, στο υπουργείο Πολιτισμού. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, αφοσιωμένος στη Μελίνα και στην Ελλάδα. Πολιτογραφημένος Έλληνας εδώ και δεκαετίες ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ζυλ Ντασσέν έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 97 του χρόνια αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο σπίτι στην Αθήνα στην πόλη που λάτρεψε μέσα από τη σχέση του με τη Μελίνα Μερκούρη. Ο ίδιος ο φιλέλληνας σκηνοθέτης είχε δηλώσει "ήμουν Έλληνας ακόμη κι όταν δεν το γνώριζα. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μου". Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας αλλά η κατάσταση είχε επιδεινωθεί το τελευταίο διάστημα. Ο Ντασσέν υπήρξε θύμα του μακαρθισμού με αποτέλεσμα να φύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να συνεχίσει τη ζωή και την τέχνη του στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Τρεις δεκαετίες περίπου είχε αποχωρήσει από τα κινηματογραφικά πλατό αλλά οι ταινίες του εξακολουθούν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των απανταχού σινεφίλ. Ταινίες που εκτείνονται από το αστυνομικό γκανγκστερικό φιλμ νουάρ ως τον κοινωνικό ρεαλισμό και το λυρικό εξπρεσιονισμό.
Με τον γιο του Τζο Ντασσέν

Ο Ζυλ Ντασσέν ένα από τα οκτώ παιδιά ρωσοεβραίου κουρέα γεννήθηκε στο Μίντλ Τάουν του Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Μαρκ Χέλνγκερ με τον οποίο έκανε δύο ταινίες και η συνεργασία σταμάτησε όταν αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί λόγω των μακαρθικών διώξεων. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Μπεατρίς Λονέρ με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Τον διάσημο γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασσέν (που ο πρόωρος θάνατός του προκάλεσε πλήγμα στον σκηνοθέτη) και την ηθοποιό Ζουλί Ντασσέν. Η σχέση της ζωής του ήταν με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη την οποία και παντρεύτηκε. Μαζί γύρισαν τις ταινίες "Ποτέ την Κυριακή", "Τοπ Καπί" και "Φαίδρα". Μετά το θάνατό της έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη που είχε σαν σκοπό την προώθηση της δημιουργίας του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Τα έσοδα από τις ταινίες του ο σκηνοθέτης τα είχε παραχωρήσει στο ίδρυμα προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.
Γνωστός και για την αντιδικτατορική του δράση την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ο Ζυλ Ντασσέν είχε πει "ζούσα μια διαφορετική εξορία από το ' 67 έως το '74 σκηνοθέτησα μία μόνο ταινία γιατί η καρδιά μου είχε μόνο απογοήτευση για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αφοσιώθηκα στη Μελίνα μένοντας πλάι της όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ταινίες δεν βρίσκονταν καν στο μυαλό μας, γυρίσαμε μία, την "Υπόσχεση την αυγή" απλώς και μόνο επειδή είχαμε υπογράψει τα συμβόλαια". Σημαντικότερες ταινίες του " Ο δήμιος των κολασμένων" (1947), "Άνθρωποι του αίματος" (1949), "Η νύχτα και η πόλη" (1950), "Ριφιφί" (1955), "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (1957), "Ποτέ την Κυριακή" (1960), "Φαίδρα" (1962), "Τοπ Καπί" (1964), "Υπόσχεση την αυγή" (1970), "Κραυγή γυναικών" (1978).
[Picture of Jules Dassin] Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι αγαπημένη του ταινία υπήρξε το ντοκιμαντέρ "Δοκιμή" ένα φιλμ για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που όμως όπως διευκρίνισε "δεν είχε δει κανείς". Η ταινία του "Ποτέ την Κυριακή" υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου απέσπασε τελικά το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και τραγουδιού για τα Παιδιά του Πειραιά. Στην Αθήνα ο Ζυλ Ντασσέν σκηνοθέτησε και τρία θεατρικά έργα "Την όπερα της Πεντάρας", "το Γλάρο", και "Το θάνατο του εμποράκου". Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει "ξεκίνησα από το θέατρο και λόγω του θεάτρου είχα αρχίσει από νωρίς να σέβομαι και να αγαπώ την Ελλάδα". Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί το μεσημέρι της Τετάρτης στον ισραηλιτικό τομέα του τρίτου νεκροταφείου ενώ η ταφή του θα γίνει στο πρώτο νεκροταφείο, δίπλα στη σύντροφο της ζωής του, Μελίνα.
http://farm1.static.flickr.com/230/447351329_6b0319ceea.jpg

«Η Ελλάδα θρηνεί την απώλεια ενός σπάνιου ανθρώπου, ενός σημαντικού δημιουργού και πραγματικού φίλου. Θρηνούμε την απώλεια ενός Έλληνα πρώτης γενιάς που μαζί με τη σύντροφό του, την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, δεν σταμάτησε ποτέ να δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για καθετί σπουδαίο και πραγματικό που γεννήθηκε σ’ αυτό τον Τόπο», τόνισε σε δήλωσή του ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και πρόσθεσε: «Για όσους είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε προσωπικά, το πάθος, η ακατάβλητη δημιουργική του ενέργεια, η αγωνιστικότητα και η ευγένεια του θα μείνουν αξέχαστα. Για τις γενιές των συμπατριωτών του Ελλήνων του αύριο, το πολυδιάστατο έργο του θα μείνει ζωντανή παρακαταθήκη».
«Ένας καλός μας φίλος, ένας μεγάλος Έλληνας έφυγε σήμερα από κοντά μας. Ο Ζυλ Ντασσέν, ο Τζούλι της Μελίνας, ο πολίτης του κόσμου, ο άνθρωπος της τέχνης και του πολιτισμού, τόνισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου. «Αγωνίστηκε με πάθος και αυταπάρνηση για την ελευθερία και την δημοκρατία. Τον κυνήγησαν γι’ αυτό. Δεν τον λύγισαν, αντίθετα τον πείσμωσαν. Με την Μελίνα έγιναν σύμβολο αντίστασης ενάντια στην εφτάχρονη δικτατορία. Το μεγάλο έργο που αφήνει πίσω του, παγκόσμια γνωστό, μας κάνει υπερήφανους. Θα τον θυμόμαστε πάντα. Και θα συνεχίσουμε τον αγώνα που έδωσε με την Μελίνα και συνέχισε να δίνει μέχρι την τελευταία του στιγμή, για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα».
«O Ζυλ Ντασσέν υπήρξε ο καλός Αμερικάνος, ο παγκόσμιας αναγνώρισης σκηνοθέτης, ο διανοούμενος που δεν υπέκυψε στις πιέσεις του Μακαρθισμού, ο φιλέλληνας που έγινε Ελληνας και μαζί με την Μελίνα Μερκούρη αυτοί που εκφράσανε τον μεγάλο αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Όλη η Ελλάδα τον αγαπούσε και πενθεί για την απώλειά του», σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος.

Καραμανλή πες ΟΧΙ τώρα που είμαστε στα δυο στενά!

Αναρωτιέμαι τώρα που είμαστε στα δυο στενά και οι Σκοπιανοί μάς έχουν πάρει στο κατόπι με τις πλάτες των Αμερικανών, τι κάνουν οι Έλληνες διανοούμενοι, οι ιστορικοί, οι ακαδημαϊκοί, ΟΛΟΙ αυτοί τέλος πάντων που παριστάνουν τους σπουδαίους. Κι αν έδωσαν κάποια στιγμή τα φώτα τους στην πολιτική ηγεσία του τόπου, γιατί δεν βγάζουν τα κιτάπια τους να ρουμπώσουν και τους Σκοπιανούς ότι δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη Μακεδονία και τον Μεγαλέξανδρο, ότι δεν είναι εθνότητα, ότι ο Τίτο τους ονομάτισε έτσι όπως θέλουν να λέγονται, ότι το αστέρι της Βεργίνας (που το έκαναν σημαία τους) το ξέθαψε ο Ανδρόνικος επί ελληνικού εδάφους, ότι δεν μπορούν να κάνουν αυτή τη χυδαία προπαγάνδα τους με την ελληνική σημαία και τον αγκυλωτό σταυρό (και να μας κοροϊδεύουν κι από πάνω), ότι δεν μπορούν να παρουσιάζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό με τη στολή των Ες-Ες...
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο αλυτρωτισμός για τους Σκοπιανούς είναι στην ημερήσια διάταξη. Αν δεν προβάλλουν τώρα τις διεκδικήσεις τους, θα έρθει κάποια στιγμή που θ' αρχίσουν να διεκδικούν - με τις πλάτες των ισχυρών. Τι έχει μέσα στο μυαλό του ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός; Ξέρουμε τι έχει! Διαίρει και βασίλευε... Ναι, αλλά ας χρησιμοποιήσουμε εντατικά το παρελθόν μας, την ιστορία, τα ντοκουμέντα, τη γλώσσα, τα πάντα, και να πείσουμε τον κόσμο ότι αυτό το κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων δεν έχει ρίζες στη μακεδονική ιστορία. Πρέπει να είναι κανείς χαζός για να μην οσφρίζεται αυτά που μπορεί να συμβούν μελλοντικά.
Κάπου είδα τη "σημαία" που ξέθαψαν οι Μουσουλμάνοι της Θράκης και διεκδικούν κι αυτοί τον αυτοπροσδιορισμό τους - είναι, λένε, Τούρκοι! Ούτε διεθνείς συνθήκες λογαριάζουν, ούτε διεθνές δίκαιο ούτε τίποτα! Από την άλλη είναι και οι Αλβανοί με την Τσαμουριά. Είναι αφελείς όσοι τα βλέπουν απλά. Δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα. Μας έχουν στριμώξει από παντού.
Άκουγα τον Καραμανλή στη Βουλή που έλεγε διάφορα "όχι" (στο λαϊκισμό, στη συντήρηση κ.λπ.). Μπορεί ο Καραμανλής να πει ένα καθαρό και δυνατό ΟΧΙ στους Αμερικανούς;
Ένας είναι ο εχθρός: ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός!

Sunday, March 30, 2008

Κάποτε ο Νίκος Μπελογιάννης!

Ο Νίκος Μπελογιάννης πάντα γελαστός με το γαρίφαλο στο χέρι. Δίπλα του, η σύντροφος της ζωής του Έλλη Παππά, συγκατηγορούμενη, η οποία λόγω της τότε πρόσφατης μητρότητας δεν είχε την τύχη του Μπελογιάννη.
Ήταν χαράματα της 30ής Μαρτίου 1952 όταν μετέφεραν στο εκτελεστικό απόσπασμα στο χώρο του Γουδή, κάτω από συνθήκες σχεδόν συνωμοτικές οι Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος. Όλα έγιναν σιωπηλά. Άναψαν οι προβολείς και την πρωινή σιγή έσπασαν οι ριπές του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η δολοφονία είχε γίνει με όλους τους "τύπους". Ο Μπελογιάννης ήταν τότε 37 χρόνων! Η δίκη στο Στρατοδικείο είχε κρατήσει περίπου δεκαπέντε μέρες κι ο άνθρωπος με το κόκκινο γαρίφαλο έμελλε να γίνει παράδειγμα ψυχραιμίας, αξιοπρέπειας και βέβαια το χαμόγελό του ήταν αρκετό για να κάνει τους εντεταλμένους "δικαστές" να απαγγείλουν την ποινή του θανάτου. Τότε, δεκάδες προσωπικότητες της παγκόσμιας πολιτικής και των τεχνών και των γραμμάτων ξεσηκώθηκαν για να αποτραπεί το έγκλημα. Όμως όλα ήσαν προδιαγεγραμμένα. Οι παραιτήσεις κάποιων έντιμων πολιτικών -κατόπιν εορτής- δεν κατάφεραν να σβήσουν το σάλο που ξεσηκώθηκε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ο Μπελογιάννης ήταν συνειδητός κομμουνιστής και αγωνίστηκε για πανανθρώπινα ιδανικά - ανήκει πλέον στο λαό και αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ματωμένη ιστορία του τόπου. Ήταν γνήσιο τέκνο της αδούλωτης ελληνικής δημοκρατικής ψυχής.
Το περίφημο σχέδιο του μεγάλου ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο

Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος...

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη

ΟΧΙ δε σου ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη – άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

[...]

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

[…]

Έφυγες τώρα Νίκο ανάβοντας μ’ ένα γαρίφαλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών, ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου, πάνω απ’ τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.

Έπεσες, Νίκο, με τα’ αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον, ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων

[…]

O Mπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

M’ ένα γαρίφαλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

M’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.

- Γιάννης Pίτσος, «O Άνθρωπος με το γαρίφαλο», Aϊ Στράτης 31/3/1952

Saturday, March 29, 2008

ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ: «ΚΟΥΡΑΣΕ ΠΙΑ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ!»

[ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην ΚΑΤΙΑ ΜΑΚΡΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 30/3/2008]
ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ

Η πραγματική έκπληξη στις εκλογές για το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ήταν η Φώφη Γεννηματά: Εξελέγη προτελευταία και μάλιστα με τη βοήθεια της ποσόστωσης των γυναικών. Παρά τα συντροφικά «μαχαίρια», όμως, κρατά χαμηλούς τόνους.

* Πρώτη στις δημοσκοπήσεις, αλλά προτελευταία στο Πολιτικό Συμβούλιο. Αρχισαν τα συντροφικά «μαχαιρώματα»;

- Μετά το συνέδριο επιδοθήκαμε και πάλι στη συνηθισμένη εσωκομματική γκρίνια. Οσο ασχολούμαστε με συντροφικά μαχαιρώματα ο κόσμος θα μας γυρνά την πλάτη, κι όσο παίρνουμε στα σοβαρά την παραπολιτική, η πολιτική θα βρίσκεται αλλού. Ποια είναι η γνώμη σας για τον Αλ. Τσίπρα και τη δυναμική είσοδό του στο πολιτικό προσκήνιο;

- Το σκηνικό της μεταπολίτευσης έχει κουράσει. Οι νεότερες γενιές ζητούν να δουν τους εκπροσώπους τους και θέλουν πολιτικούς που να μιλάνε τη γλώσσα τους. Το αίτημα της ανανέωσης, όμως, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στη νεανική εμφάνιση. Η Ελλάδα χρειάζεται επαναστάτες με αιτία. Οι καινοτόμες προτάσεις, οι ρεαλιστικές λύσεις είναι αυτές που θα κρίνουν τελικά το «νέο» στην πολιτική.

ΣΧΟΛΙΟ: Δηλαδή, ποιοι είναι οι επαναστάτες χωρίς αιτία; Ποια είναι η "γενιά της μεταπολίτευσης"; Της χρωστάμε κάτι και δεν το ξέραμε;

Η ανύπαρκτη αστυνόμευση!

Η εικόνα “http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/metafiles/060622foititesdemopolicepanepistimioasylo01.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.
Το έλλειμμα αστυνόμευσης και το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών βρίσκει εξήγηση και από το μακρύ «καθηκοντολόγιο» των ενστόλων της ΕΛ.ΑΣ. Περίπου 7.000 αστυνομικοί απασχολούνται για την είσπραξη οφειλών στο Δημόσιο, επιδίδουν δικόγραφα, ενημερώνουν πολίτες ακόμα και για τα φαρμακεία. Εάν σε αυτούς προστεθούν οι χιλιάδες επιφορτισμένοι με το έργο φύλαξης «ευαίσθητων» στόχων και υψηλών προσώπων, μοιάζει πειστική η δήλωση αξιωματικού αστυνομικού τμήματος της Αθήνας: «Ποιες περιπολίες; Ούτε για τις βάρδιες υπάρχει προσωπικό».
ΣXETIKA ΘEMATA

Φύλακες υπάρχουν, αστυνόμοι μάς λείπουν_(...EΛΛAΔA...)
Πού ήταν τα ΜΑΤ στις 17 Μαρτίου;_(...EΛΛAΔA...)
Μείον 800 σε «υψηλά πρόσωπα»_(...EΛΛAΔA...)
7.000 αστυνομικοί δέσμιοι της γραφειοκρατίας_(...EΛΛAΔA...)

Ο Μανόλης Ανδρόνικος!


Στις 30 Μαρτίου 1992 πέθανε ο αρχαιολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μανόλης Ανδρόνικος (γεννήθηκε 23 Οκτωβρίου 1919 στην Προύσα). Θα τον θυμηθεί κανείς τώρα που «καίει» περισσότερο από κάθε άλλη φορά το «Σκοπιανό»;

Ήταν μεσημέρι, στις 8 Νοεμβρίου του 1977, όταν ο Μανόλης Ανδρόνικος και οι συνεργάτες του άνοιξαν την πόρτα του ασύλητου τάφου στη Βεργίνα, που είχε σφραγιστεί πριν από 2.300 χρόνια. Εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζαν ακόμη σε ποιον ανήκε ο τάφος. Τα ευρήματα, η χρυσή λάρνακα με το αστέρι - σύμβολο των Μακεδόνων βασιλέων, με τα οστά που περιείχε, οι λαμπρές τοιχογραφίες, τα όπλα ήταν αυτά που οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για τον τάφο του Φιλίππου του Β', του πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου… (Σάκης Αποστολάκης, Ελευθεροτυπία, 16/6/2006).

Το καλοκαίρι του 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος και οι συνεργάτες του, έπειτα από χρόνια δουλειάς στην ευρύτερη περιοχή της Βεργίνας, πλησιάζουν στην τούμπα, η οποία ενδέχεται να κρύβει κάτι. Αλλά τι; Τα ημερολόγια της ανασκαφής, που ανασύρει η καθηγήτρια Στέλλα Δρούγου από τα ράφια της βιβλιοθήκης της, στο γραφείο του τρίτου ορόφου της Φιλοσοφικής σχολής, περιγράφουν με λακωνικό τρόπο μια περιπέτεια που άρχισε από τον Ανδρόνικο με οδηγό την αξιοποίηση της βιβλιογραφίας, των προσωπικών του ερευνών, αλλά και του ενστίκτου που τον ωθούσε προς εκείνο το σημείο. Η κ. Δρούγου διαβάζει από τις σελίδες του μικρού σχήματος ντοσιέ όπου καταχωρούσε σημειώσεις, σχέδια και φωτογραφίες: «3 Οκτωβρίου: κάνουμε τομή στα νότια. 10 Οκτωβρίου: Νότια τομή. Εντοπίζουμε υπολείμματα εναγισμών [νεκρικές προσφορές μετά το τέλος της ταφής]. 11 Οκτωβρίου: στην Ανατολική πλευρά της τομής και παράλληλα προς αυτήν ανακαλύφθηκε τοίχος με κατεύθυνση Ν προς Β, από την περιφέρεια προς το κέντρο του τύμβου. Ο τοίχος αποτελείται από λιθοδομή και πώρινους γωνιόλιθους - το ανατολικό μέτωπο επιχρισμένο. Όψη;». Αυτό το ερωτηματικό υποδηλώνει και την αγωνία που σίγουρα θα ένιωθε εκείνες τις ημέρες ως υπεύθυνη της συγκεκριμένης φάσης της ανασκαφής. «14 Οκτωβρίου: αποκαλύφθηκαν πέντε μεγάλοι πώρινοι γωνιόλιθοι που καλύπτουν κλειστό κιβωτιόσχημο τάφο». «Δηλαδή», όπως σχολιάζει η Στέλλα Δρούγου σήμερα, «αποκαλύφθηκε η όψη του τάφου του Φιλίππου και της ‘Περσεφόνης’, που ήταν δίπλα, αλλά δεν το ξέραμε ακόμη». Στις 18 Οκτωβρίου στο ημερολόγιο καταγράφεται η βεβαιότητα πως πρόκειται για μεγάλο μακεδονικό τάφο. Καταγράφονται οι διαστάσεις του, επί ημέρες συνεχίζονται οι εργασίες καθαρισμού και απομάκρυνσης των χωμάτων, έως ότου αποκαλυφθεί η πρόσοψή του. [συνέχεια ΕΔΩ]

Monday, March 24, 2008

ΜΟΥΣΕΙΑ: Κλείνουν τις τουαλέτες λόγω... χρεών!


Χωρίς περιοδικές εκθέσεις, με κλειστές τουαλέτες και σβηστά φώτα μένουν τα μουσεία, καθώς δεν τα χρηματοδοτεί το υπουργείο Πολιτισμού. Ώρα μηδέν έχει χτυπήσει για τα κρατικά μουσεία και τις υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού. Ούτε ένα ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό δεν έχουν πάρει για να καλύψουν τα πάγια έξοδά τους με αποτέλεσμα η λειτουργία τους να γίνεται προβληματική, οι περιοδικές εκθέσεις να μοιάζουν με όνειρο θερινής νυκτός, ενώ ορατός είναι πλέον ο κίνδυνος να μη μπορούν να παρέχουν τη στοιχειώδη εξυπηρέτηση στους χιλιάδες επισκέπτες τους, αφού δεν υπάρχουν χρήματα για τη συντήρηση των ανελκυστήρων ή για να αλλαχτούν οι λάμπες στους εκθεσιακούς χώρους. «Χρωστάμε στους πάντες. Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο. Έχουμε φτάσει να φέρνουμε χαρτί υγείας από το σπίτι μας», λέει στα «ΝΕΑ» ο διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Δημήτρης Κωνστάντιος... [Της Μαίρης Αδαμοπούλου, Τα Νέα, 24/3/2008]
Αυτός είναι ο "Πολιτισμός" της Νέας Δημοκρατίας και του Καραμανλή, οι λεκτικές αλχημείες του οποίου δημιούργησαν σε κάποιους πνευματικούς ανθρώπους την αυταπάτη ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα μαζί του... Πρέπει να έχουν πεισθεί πλέον ότι ο "πολιτισμός" της Νέας Δημοκρατίας μίσεψε γι' αλλού, μετανάστευσε... Αν τολμούσα να πω ότι η ίδια η Νέα Δημοκρατία τον... σκότωσε, δεν θα ήταν υπερβολή! Πήρε ένα σφουγγάρι ο ίδιος ο Καραμανλής και με τη βοήθεια του Ζαχόπουλου, του Βουλγαράκη, του Λιάπη, έχει αρχίσει να σβήνει, να σβήνει, να σβήνει.
Συγχρόνως έχουν αρπάξει τις τσάπες και τα φτυάρια και σκάβουν ως νεκροθάφτες, κάνοντας τόσο θόρυβο που δεν ακούμε το τικ-τακ της καρδιάς ενός κόσμου που θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια και την αποπνευματωμένη ατμόσφαιρα που απλώνει παντού η κυβερνητική πρακτική της Νέας Δημοκρατίας. Οι νέοι δυσπιστούν πλέον για την ειλικρίνεια των λόγων του Καραμανλή, αναδιπλώνονται... Υπάρχουν και κάποιοι που δεν ανησυχούν, που δεν αισθάνονται την παραμικρή ανησυχία, γιατί έχουν "δέσει" τη γαϊδούρα τους.
Πάντως έχω την εντύπωση ότι αυτά τα σχεδόν πέντε χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία, ήταν αρκετά για να φτάσουν στην ωριμότητα και οι νέοι, αλλά και αρκετοί ψηφοφόροι της Δεξιάς που πίστεψαν σ' αυτήν κι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για κάτι διαφορετικό. Τώρα πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι πάντες ξέρουν από την καλή και από την ανάποδη ποιος είναι ο Καραμανλής. Εδώ όμως πρέπει να σημειώσω ότι έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω στις δημοσκοπήσεις. Ο Καραμανλής είναι ο πλέον ακατάλληλος!

Saturday, March 22, 2008

Οι πρωτοπόροι «νεολαίοι» στον 20ό αιώνα

Σωτήρης Πέτρουλας

Ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες συζητούν για τα κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια που διαμόρφωσαν πολιτικούς χώρους και γενιές

Επηρέασαν και επηρεάστηκαν, καθόρισαν και καθορίστηκαν, ενέπνευσαν και εμπνεύστηκαν. Ο λόγος για τις ελληνικές πολιτικές νεολαίες αλλά και για την παρουσία της νέας γενιάς συνολικά στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη μεταπολεμική Ελλάδα. Οι «νεολαίοι», όπως καθιερώθηκε να λέγονται οι νεανικές οργανώσεις των κομμάτων, συμβολοποίησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τις δύσκολες περιόδους της μεταπολεμικής και της μετεμφυλιακής Ελλάδας το κόστος της συμμετοχής, της θυσίας, των ιδανικών, των αναζητήσεων και των συγκρούσεων. Τις διαδρομές, τις αιτίες, τα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά αίτια που διαμόρφωσαν πολιτικούς χώρους και γενιές θα συζητήσουν νεότεροι και παλαιότεροι ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες στο τετραήμερο συνέδριο που διοργανώνουν τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα «Η ελληνική νεολαία στον 20ό αιώνα».

Ενα συνέδριο στο οποίο χωρούν όλα τα μορφώματα της ελληνικής νεολαίας στο διάστημα αυτών των εξήντα τόσων χρόνων: Οι επαγγελματίες επαναστάτες, οι ΕΑΜίτες, οι νεανικές συλλογικότητες της Αντίστασης, ο Ρήγας Φεραίος, ο Σωτήρης Πέτρουλας, οι Λαμπράκηδες, αλλά και οι θρησκευτικές νεολαίες, ο προσκοπισμός, οι φυλές του ποδοσφαίρου, τα Μάταλα και ο «λερός τουρισμός», τα κινήματα της νεολαίας στον χώρο του πολιτισμού τη δεκαετία του ’60, οι ροκάδες, οι πανκ, η «γενιά της Αλλαγής» και τα Εξάρχεια. Μια ακτινογραφία της πολιτικής και πολιτισμικής Ελλάδας το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μέσα από τις συμπεριφορές και τις δράσεις της κάθε φορά νεολαίας... [Του Σπυρου Ι. Ασδραχα, Η Καθημερινή, 23/3/2008]

Ο Καραμανλής στη θύρα εξόδου. Στο καλό!


Με την υπερψήφιση του ασφαλιστικού την προσεχή Τετάρτη από τη Βουλή, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κλείνει ένα κεφάλαιο των μεταρρυθμίσεων και ανοίγει ένα νέο. Η κυβέρνηση προχωρεί τώρα για τον ΟΤΕ, τα λιμάνια και τον «Καποδίστρια ΙΙ»...

Κι αν κρίνω από τη φωτογραφία που είναι αδιάψευστος μάρτυς, ο Καραμανλής βρίσκεται στη θύρα εξόδου. Στο καλό, κύριε Καραμανλή! Αργήσατε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά... Στο καλό!

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ



Μιας και δεν "εκμεταλλεύθηκα" το διήμερο, τριήμερο, τετραήμερο κ.λπ., είπα να το ρίξω στο διάβασμα -και συνεχίζω με τον Παπαντωνίου με αφορμή και τη σημερινή μέρα που είναι αφιερωμένη στο ΝΕΡΟ! Παγκόσμια Ημέρα του Νερού... Να σκεφτούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε διάφορα μέρη του κόσμου δεν έχουν Νερό! Και όπως προβλέπουν οι επιστήμονες κάποια στιγμή η λειψυδρία θα μας χτυπήσει την πόρτα... Σώστε λοιπόν ό,τι απόμεινε από τα δάση γιατί χανόμαστε. Άμα δεν έχουμε δάση, δεν έχουμε και νερό! Ξεφυλλίζουμε το βιβλίο του Παπαντωνίου και πέφτουμε στο κεφάλαιο με τίτλο " Από πού έρχεται το νερό". Απολαύστε το! Και κάντε μια προσπάθεια να ξεφύγετε από τον εναγκαλισμό της πολιτικής:


Του Ζαχαρία Παπαντωνίου
[Τα Ψηλά Βουνά]

ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ σε μια βρυσούλα, που μόλις ακουόταν το λίγο και κρύο νερό της.
Ήξεραν πως τόσο κρύο νερό δεν πρέπει να το πίνομε όταν είμαστε ζεστοί από δρόμο κι έβρεξαν μόνο τα χέρια τους.
Ήταν ταπεινή βρυσούλα, ήσυχη, που σπάνια έβλεπε διαβάτες εκεί ψηλά.
«Από πού να έρχεται τούτο το νεράκι;» ρώτησε ο Πάνος.
-
«Από το βουνό!» είπαν τ' άλλα παιδιά.
-
«Ναι, μα πώς βρέθηκε μέσα στο βουνό;» ρώτησε ο δασάρχης.
Κανένας δεν ήξερε ν' απαντήσει.

«Από τις βροχές και τα χιόνια», είπε ο δασάρχης, «το νερό σταλάζει σιγά μέσα στο χώμα, και πηγαίνει σε μεγάλες δεξαμενές από πέτρα που έχει μέσα της η γη.
»Από κει βγαίνει με τις βρύσες και τα ποτάμια.
»Από τις βρύσες και τα ποτάμια το παίρνουν τα ζώα, οι άνθρωποι, τα σπαρτά, οι μύλοι.
»Για να σταλάζει όμως το νερό και να μπει στη γη, πρέπει να είναι ο τόπος φυτεμένος.
»Αν δεν υπάρχουν χλωρά και ξερά φύλλα να το κρατήσουν, τότε το νερό πηγαίνει στα ξεροπόταμα και χάνεται στη θάλασσα και στον αέρα.
»Λοιπόν και τις βρύσες ακόμη το ευλογημένο το δάσος μας τις δίνει.
»Αν αφήναμε τους ανθρώπους να κόψουν το δάσος, αυτή η βρυσούλα εδώ θα στέρευε. Θα στέρευαν όλες οι βρύσες που απαντήσαμε από την πόλη ώς εδώ και μαζί μ' αυτές και το ποτάμι».

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΚΡΗ

Παγκόσμια ημέρα νερού σήμερα...




Ας μη το σπαταλάμε έτσι ρε παιδιά...!

Friday, March 21, 2008

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΡΝΑΡΙ

Στους δυο φίλους μου (του διαδικτύου), στον gerontako και τον monahikoliko, που μπορούν να καταλάβουν. Σήμερα υποτίθεται ότι "γιορταζόταν" η Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας!


του Ζαχαρία Παπαντωνίου
[Τα Ψηλά Βουνά]

Βλέπετε κει κάτω μακριά, είπε η Αφρόδω, κάτι χωράφια που κιτρινίζουν;
Εκεί ήταν ένας πεύκος! Μα τι πεύκος! Έκρουε στα ουράνια, που λέει ο λόγος. Ο ίσκιος που έριχνε μαύριζε σαν το χράμι που είναι από τράγιο μαλλί. Από κάτω μπορούσε να σταθεί ένα κοπάδι.
Πουλί πετούμενο δεν περνούσε από μακριά δίχως να 'ρθει ν' αγγίξει την κορφή του.
Οι σταλαματιές από το ρετσίνι του σαν κεχριμπάρια. Το φύσημά του, ποτάμι. Η δροσιά του γιάτρευε λαβωμένο.
Λένε πως μέσα στο κορμί του κοιμόταν μια νεράιδα - έτσι λένε. Μεγαλύτερος πεύκος δεν φάνηκε πουθενά. Τον θυμούνται δα εκείνοι που γέρασαν. Κι ο παππούλης κάθισε στον ίσκιο του.
Ώσπου ήρθε μια χρονιά ο Γιάννης από το Πουρνάρι και τον πελέκησε με το τσεκούρι για ρετσίνι. Και την άλλη χρονιά πάλι τον πελέκησε. Κι άμα έβγαλε δυο χρόνια το ρετσίνι, ο Γιάννης άρχισε να μετρά τα κούτσουρα που θα είχε αν τον έκοβε ολότελα.
Την τρίτη χρονιά τον γκρέμισε. Και πήγε στη μάνα του και της είπε: «Μάνα, καλό χειμώνα θα περάσομε. Το μισόν πεύκο θα τον κάψομε εμείς στο τζάκι, τον άλλο θα τον πουλήσομε στα Δυο χωριά».
Κίνησε να πάει στα Δυο χωριά, να βρει τους μαστόρους να τους πει πως έχει ξύλο για πούλημα. Πέρασε ένα μερόνυχτο, δεν έφτασε. Πέρασαν τρεις μέρες, δεν έφτασε. Πέρασε ένας μήνας κι ήταν ακόμα στο δρόμο.
Ο πεύκος, λένε, την ώρα που έπεφτε, τον καταράστηκε. Και σαν είχε την κατάρα του πεύκου, δεν μπορούσε ο Γιάννης να βγει ποτέ από τον κάμπο. Γιατί τα δέντρα, βλέποντάς τον, περπατούσαν κι έφευγαν. Κι ο λόγγος όλο τραβούσε μακριά. Κι ο Γιάννης όλο απόμενε στα ξερολίβαδα.
Δίψα είχε, σταλιά δεν είχε να δροσιστεί. Και περνούσαν τα καλοκαίρια και τον έκαιγαν κι οι χειμώνες και τον πάγωναν. Κι ο Γιάννης περπατούσε κι ήταν πάντα στον ίδιο τόπο. Ώσπου σωριάστηκε.
Και του έβγαλαν κι ένα τραγούδι που λέει όλη αυτή την ιστορία. Έχει και σκοπό. Μα όσο για τα λόγια, εγώ δεν τα ξέρω. Στα χαρτιά θα τα βρείτε. Γιατί πέρασε στα χαρτιά αυτή η ιστορία.
Το τραγούδι του Γιάννη από το Πουρνάρι έτσι το λένε τα χαρτιά:

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥ

1.

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο; Γιατί; Γιατί;
»
- «Αγέρας θα 'ναι», λέει ο Γιάννης, και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει φωτιά.
Να 'βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα, μια ρεματιά!

Μες στο λιοπύρι, μες στον κάμπο, να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαδιά του και περπατεί!
«Δεν θ' ανασάνω», λέει ο Γιάννης, γιατί; γιατί;

2.

- «Γιάννη πού κίνησες να φτάσεις;» - Στα Δυο χωριά».
-
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου; Πολύ μακριά!»

-
«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω. Τι έφταιξα γω;
Σκιάζεται ο λόγγος καιμε φεύγει, γι' αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες... για δυό, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα, δεν ξέρω, τ' είναι βαρύς
».

-
«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να δροσιστείς».
Σκύβει να πιεί νερό στη βρύση, στερεύει ευθύς.

3.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες, φεύγει ο καιρός.
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης κι ας τρέχει εμπρός...

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες!
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι, με τη βροχή.

4.

-
«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι και στο βοσκό;

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα -τ' ακούς; τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα στους μπιστικούς.

Φρύγανο και κλαρί του πήρες και τις δροσιές,
και το ρετσίνι του ποτάμι απ' τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος, ώς τη χρονιά,
που τον εγκρέμισες για ξύλα, Γιάννη φονιά!

5.

-
«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι, την προσκυνώ.
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα και να σταθώ...

Η μάνα μου θα περιμένει κι έχω βοσκή...
κι είχα και τρύγο... Τι ώρα να 'ναι και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι -να στοχαστείς-
κι ήρθε και μ' ήβρεν ο χειμώνας μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι! Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγγο, που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω -με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω, εδώ κοντά
».

6.

Πέφτει σα δέντρο απ' το πελέκι... Βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος, πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι, φωνή καμιά.
Στ' αγκάθια πέθανε, στον κάμπο, στην ερημιά.

Thursday, March 20, 2008

Δεν ρωτάτε και κανέναν μεγαλύτερο για την ΕΣΗΕΑ;


Διάβασα τον φίλο μου τον Γιώργο Κρόγια που τα έχει βάλει με τον Σόμπολο και τους δημοσιογράφους (γράφουν επίσης σχετικά και οι Παπαχατζής και Παπανώτας). Καταρχήν, κάνουν ένα μεγάλο λάθος να τα βάζουν με όλους τους δημοσιογράφους, διότι δεν είναι "πουλημένοι" όλοι οι δημοσιογράφοι. Και κατά δεύτερον τα βάζουν με τον Πάνο Σόμπολο, λες και ο Σόμπολος είναι η αιτία όλων των κακών. Εγώ θα έλεγα να ρωτήσουν καλύτερα τον Νίκο Αθανασάκη τι συμβαίνει με την ΕΣΗΕΑ! Μετά, τα ξαναλέμε...

  • ΥΓ. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος! Και το να πυροβολούμε αδιακρίτως, δεν έχει νόημα...

Wednesday, March 19, 2008

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ;

Η ελληνική κοινωνία τραντάζεται και βρίσκεται σε μια κατάσταση πανικού. Δεν είναι μόνον τα σκάνδαλα (ποιος τα θυμάται;), δεν είναι μόνον η ακρίβεια, δεν είναι μόνον η καθήλωση των μισθών και των ημερομισθίων, αλλά είναι το δράμα που ζούμε ΟΛΟΙ καθημερινά με τις απεργίες, τα σκουπίδια, τον εκνευρισμό των πάντων, τους τσακωμούς στα μαγαζιά, στους δρόμους, στις γειτονιές, όλα μας φταίνε και κανείς δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τα νεύρα του. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που η θλιβερή και τρισάθλια αυτή κυβέρνηση το λέει "ασφαλιστική μεταρρύθμιση", είναι η δαμόκλειος σπάθη που την κρατά στα χέρια της κι ετοιμάζεται αδιακρίτως να κόψει κεφάλια!
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τα τηλεοπτικά κανάλια ασχολούνται με τους σκουπιδιάρηδες, τις χωματερές κι όλο γύρω -γύρω φέρνουν το θέμα και ποτέ δεν ασχολούνται με την καρφιά του προβλήματος που είναι η ίδια η κυβέρνηση που είναι ο ίδιος ο ΑΦΑΝΤΟΣ και ΒΟΥΒΟΣ πρωθυπουργός! Οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι ζουν σε μια χώρα που κινείται με τον αυτόματο πιλότο. Τα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης υπάγονται στην αρμοδιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου. Είδατε ή ακούσατε ποτέ να τον πιάσουν οι δημοσιογράφοι και να τον ξετινάξουν; Ή για όλα, τέλος πάντων, την τελική ευθύνη την έχει ο Καραμανλής. Είδατε ή ακούσατε ποτέ να τον στοχοποιούν οι δημοσιογράφοι; Συνεχώς ο Καραμανλής είναι απέξω! Δεν βλέπει, δεν ξέρει, δεν ακούει, δεν μιλάει, ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ...
Έχουμε πλέον χάσει το λογαριασμό με τα χιλιάδες αιτήματα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, οι απεργίες μάς έχουν αποδιοργανώσει, οι πόλεις βρομάνε, οι δουλειές μας πάνε πίσω, δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, τα παιδιά μας χάνουν χρόνο από τις σπουδές τους, το άγχος έχει γραπώσει τον κόσμο και τα προβλήματα που φορτώνεται στην πλάτη του δεν πρόκειται να λυθούν. Η αδιαλλαξία δεν επιτρέπει στους πολίτες να κάνουν διαφορετικά. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαπιστώνουν ότι η χαμηλή σύνταξη στην οποία προσβλέπουν μεταβάλλεται ουσιαστικά σε απλό φιλοδώρημα, δεν έχουν άλλη λύση πέρα απ αυτή την οποία η ανάγκη τους επιβάλλει: τη συνέχιση του αγώνα τους.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, ο Καραμανλής τρεφόταν με την ψευδαίσθηση ότι η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου από τη Βουλή θα σφράγιζε τη λήξη των κοινωνικών εντάσεων και των απεργιακών κινητοποιήσεων. Όμως είναι γελασμένος. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, διότι οι πάντες έχουν καταλάβει ότι ένα νομοσχέδιο που δεν περικόπτει μόνο κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών που αποκτήθηκαν με αγώνες και αίμα, αλλά διαμορφώνει κι ένα πλαίσιο νέων, απρόβλεπτων και ανεξέλεγκτων κυβερνητικών πρωτοβουλιών σε βάρος των ασφαλισμένων, δεν έχει και πολλές πιθανότητες ν' αποτελέσει τον καταστατικό χάρτη του ασφαλιστικού συστήματος.
Ο Καραμανλής να βγει από το καταφύγιό του και να εξηγήσει στον ελληνικό λαό πού πάει τη χώρα. Δεν είναι δυνατό η εξουσία να αποτελεί άλλοθι για κανέναν. Δεν δικαιολογώ κανέναν πολιτικό. Σ' αυτή τη χρονική συγκυρία διακυβεύεται το μέλλον των παιδιών μας, η ζωή μας η ίδια. Η λαϊκή οργή κάποιες φορές γίνεται ορμητικό ποτάμι και παρασέρνει ό,τι βρει μπροστά του.
  • ΥΓ. Κι εγώ νόμιζα ότι κάποτε μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, αγώνων κ.λπ., θα ησύχαζα. Την πάτησα! Ούτε έναν καφέ με την ησυχία μας δεν μπορούμε να πιούμε πλέον...

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΚΡΗ


Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε!




Διαδηλωτές γδύθηκαν για να διευκολύνουν την κυβέρνηση να τους εφαρμόσει το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο...

Tuesday, March 18, 2008

«Oι χασάπηδες της Βαγδάτης και της Καμπούλ ξαναφέρνουν το πόλεμο στα Βαλκάνια - να τους σταματήσουμε!»


Συμμαχία ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

www.stop-the-war.org stoppolemo@yahoo.gr τηλ. 6946093043

  • ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΕΝΟΨΕΙ 22 ΜΑΡΤΗ
  • ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ», 22 ΜΑΡΤΗ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ, 12.00

Με σύνθημα «οι χασάπηδες της Βαγδάτης και της Καμπούλ ξαναφέρνουν το πόλεμο στα Βαλκάνια - να τους σταματήσουμε!» μια σειρά φορείς καλούν στο πανελλαδικό αντιπολεμικό συλλαλητήριο στις 22 Μάρτη, στο Σύνταγμα, στις 12:00. Συνδικάτα όπως η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ, η ΟΛΜΕ, η ΟΜΥΛΕ κ.λπ., η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, η ΑΚΕ, η ΚΕΑΔΕΑ, Φοιτητικοί Σύλλογοι, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, η Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας, η Μουσουλμανική Ένωση. Ο κατάλογος συμμετοχών διευρύνεται διαρκώς.

  • Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη θα σμίξει με αντιπολεμικές φωνές από τα Βαλκάνια και το Ιράκ, στο μεγάλο συλλαλητήριο. Θα τραγουδήσουν οι: Αλέξια, Γλυκερία, Κώστας Θωμαϊδης, Βασίλης Λέκκας, Σωτηρία Λεονάρδου, Νίκος Μακρόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Μπάσης, Αλέξανδρος Χατζής. Επιπλέον τα Υπόγεια Ρεύματα και οι Al Mahabba (Nabil Al Sayeg).

Φωνές αντίστασης στον πόλεμο , στην κατοχή και την συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου του Μπους θα ακουστούν στην Αθήνα και σε πολλές εκδηλώσεις που οργανώνει η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο ενόψει του συλλαλητηρίου στις 22/3.

Ο πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Συνδικάτου Εργαζόμενων στα Πετρέλαια του Ιράκ, ο Αλά Σαμπάχ Μαρί Αλ Χαϊνταρί, θα είναι μαζί μας για να μιλήσει για την αντίσταση στην κατοχή και τους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στην καταλήστευση του πλούτου της χώρας από τις πολυεθνικές εταιρίες.

Θα είναι μαζί μας επίσης, τρεις ακτιβιστές φοιτητές που πρωτοστάτησαν στο πρόσφατο μαζικό κύμα των καταλήψεων στα πανεπιστήμια της Σερβίας, το οποίο εμπνεύστηκε από τις περσινές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα. Οι Βλαντιμίρ Ουνκόφσκι-Κορίκα, Ματία Μεντένιτσα και Βλαντιμίρ Σίμοβιτς, έρχονται για να μεταφέρουν το μήνυμα της ειρήνης στα Βαλκάνια, της αντίστασης στο ΝΑΤΟ, για να μιλήσουν για τη λύση από τη μεριά των λαών και όχι των κυβερνήσεων.

Βρίσκονται μαζί από τις 12 Μάρτη, όπου και ξεκίνησε ένα μπαράζ εκδηλώσεων σε πανεπιστήμια, εργασιακούς χώρους, γειτονιές σε όλη την Ελλάδα.

Τηλ. επικοινωνίας: Πέτρος Κωνσταντίνου 6932 828964, Γιάννης Σηφακάκης 6946 093043

Sunday, March 16, 2008

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΚΡΗ

Συναυλία αρουραίων στους δρόμους της Αθήνας…!


Η επιστήμη της... σιωπής!

Ενώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα εν Ελλάδι, οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σιωπούν! Τα μέσα ενημέρωσης, ας πούμε, δεν πιάνουν τον Προκόπη Παυλόπουλο να τον ξετινάξουν και ασχολούνται με τους συνδικαλιστές των ΟΤΑ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κ.ά. Η Νέα Δημοκρατία έχει σπουδάσει στην επιστήμη της ΣΙΩΠΗΣ. Σου λέει, θα απεργήσουν, θα διαδηλώσουν, θα φωνάξουν, θα σπάσουν τα νεύρα του κόσμου, θα τα βάλει με τους απεργούς κι άστους να τρώγονται. Κάποια στιγμή, θα ησυχάσουν, είτε απελπισμένοι, είτε πεινασμένοι, είτε έχοντας απαυδήσει από το γεγονός ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν. Κι έτσι, εκείνοι ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα!
Οι κωλοφυλλάδες και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης θα μιλάνε για έναν πρωθυπουργό άκαμπτο, θεληματικό, αποφασιστικό, που νίκησε!!! Σ' αυτό τον τόπο, πλέον κάνουν φασαρία οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Για να μην ακουγόμαστε όσοι θέλουμε να πούμε κάτι...
Βγήκε σήμερα και ο δήμαρχος της Αθήνας, ο κύριος Νικήτας Κακλαμάνης για να απειλήσει τους απεργούς ότι δήθεν με τη στάση τους συντελούν στο να κινδυνεύει η υγεία του πληθυσμού της πρωτεύουσας! Κόψε κάτι, Δήμαρχε... Κάπου διάβασα ότι η Αθήνα είναι η ΠΡΩΤΗ ΒΡΩΜΙΚΗ ΠΟΛΗ της Ευρώπης. Προσοχή: όχι γι' αυτές τις μέρες που γίνονται οι απεργίες, αλλά γενικώς η Αθήνα βρωμάει. Κι ο κύριος Κακλαμάνης τι σκατά κάνει σ' αυτή την πόλη; Άντε γιατί μου την έχει δώσει... Βρήκε τάχα μου τώρα την ευκαιρία που γίνονται οι απεργίες για να ρίξει στους απεργούς την ευθύνη για τις δικές του ανομίες.

Friday, March 14, 2008

Ξετσίπωτες οι ΗΠΑ κι εμείς... σήκω απάνω κάτσε κάτω!

Παρέμβαση ΗΠΑ για τα Σκόπια. Στις Βρυξέλλες επέβαλαν συνάντηση Μπακογιάννη - Γκρούεφσκι! Με μια απροκάλυπτη παρέμβαση χθες στις Βρυξέλλες, οι ΗΠΑ «έσυραν» στο τραπέζι την υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και τον σκοπιανό πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι, απαιτώντας την εντατικοποίηση των συνομιλιών υπό τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς για το θέμα του ονόματος και την επιτακτική εξεύρεση λύσης πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι...
Δηλαδή, τι ρόλο θα παίζει η Ελλάδα. Εννοώ, δεν θα σταματήσει κάποτε αυτή η ιστορία να κάνουν οι ηγέτες της χώρας μας τους πιστούς "φίλους"; Αλλά, φυσικά, δεν περίμενα από την κ. Μπακογιάννη - Κούβελου - Μητσοτάκη να αρνηθεί και να τους διαολοστείλει! Είναι επονείδιστο οι ΗΠΑ να "σέρνουν" με το "έτσι θέλω" στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την ελληνίδα υπουργό Εξωτερικών

Thursday, March 13, 2008

ΑΙΜΑ για τον μικρό Δημήτρη Μέτσιο του Νικολάου

ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!

Στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, νοσηλεύεται ένα αγοράκι 6 ετών με οξεία λευχαιμία. Ψάχνουμε απεγνωσμένα για δότες αιμοπεταλίων. Η ομάδα αίματος του παιδιού είναι ΑΒ+ (Ρέζους Θετικό). Όποιος θέλει να βοηθήσει το παιδάκι να γίνει καλά μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε νοσοκομείο για να δώσει αίμα για τον ΜΕΤΣΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ (παιδο-ογκολογικό ) (2310 993506 & 2310 993944). Σας παρακαλούμε, προωθήστε αυτο το μήνυμα σε όσους μπορείτε

Κώστας Λάμπος

ΕΦΥΓΕ ο Γκουίντο Τσιόφφι!

Πέθανε αιφνιδίως, σε ηλικία 55 ετών, ο δημοσιογράφος Γκουίντο Τσιόφφι. Μια είδηση που με τρόμαξε. Ένας συνάδελφος και παλιός φίλος. Ο Γκουίντο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ιταλική Σχολή Αθηνών φοίτησε στη Σχολή Μηχανικών Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Ρώμης και στη συνέχεια στη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του ιδίου Πανεπιστημίου.

Τον Αύγουστο του 1975 ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», αρχικά στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στη συνέχεια στο εκπαιδευτικό. Από το 1978 εργάστηκε στην «Καθημερινή» ως συντάκτης ύλης και ακολούθως στην ΕΡΤ, στις εφημερίδες «Βήμα», «Ειδήσεις» και «Εξουσία», το περιοδικό «Rider», το in.gr, τον ραδιοσταθμό «Σκάι 100,3» και τελευταία εργαζόταν ως μεταφραστής κόμικς.

Ο Γκουίντο Τσιόφφι, παράλληλα με τη δημοσιογραφική του εργασία, ανέπτυξε έντονη κοινωνική και συνδικαλιστική δράση. Είχε κατ’ επανάληψη εκλεγεί μέλος των Πειθαρχικών Συμβουλίων της ΕΣΗΕΑ, ενώ το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής για την προσπάθεια αποτροπής του πολέμου στο Ιράκ.

«Ως άνθρωπος υπήρξε έντιμος και αγωνιστής. Πίστευε σε αξίες και ιδανικά, που περνάνε κρίση στις μέρες μας, και αγωνίστηκε με κάθε τρόπο για την πραγμάτωσή τους. Έφυγε αναπάντεχα, αφήνοντας έντονες τις αναμνήσεις σε όσους τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και εκφράζει στους οικείους του τα ειλικρινή του συλλυπητήρια.

Wednesday, March 12, 2008

ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!

Με την υπερψήφιση όλων των άρθρων του, πλην του 3ου για το οποίο το ΠΑΣΟΚ ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία, ολοκληρώθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής, η συζήτηση του νομοσχεδίου για την κύρωση της σύμβασης παραχώρησης μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και των Οργανισμών Λιμένων Πειραιώς και Θεσσαλονίκης. Ο υπουργός Ναυτιλίας Γιώργος Βουλγαράκης, έκανε λόγο για πραγματική μεταρρύθμιση [sic] που εκσυγχρονίζει τα μεγάλα λιμάνια της χώρας, δίνοντάς τους ταυτόχρονα αναπτυξιακή προοπτική. Και υπογράμμισε ότι διασφαλίζονται πλήρως τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας ενώ εξασφαλίζεται η έγκαιρη υλοποίηση των επενδυτικών σχεδίων των λιμένων Πειραιά και Θεσσαλονίκης...
Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή εμείς δεν καταλαβαίνουμε και ζούμε σε άλλη χώρα ή αυτοί μας κοροϊδεύουν! Δεν έχει νόημα να λέμε ότι μπορούν να ξεπουλήσουν και την Ακρόπολη, διότι έτσι όπως πάνε θα ξεπουλήσουν την ίδια τη χώρα. Κι από πάνω μας βγάζουν και τη γλώσσα... Σε λίγο που θ' αρχίσουν οι απολύσεις θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Πολύς κόσμος θα βρεθεί χωρίς δουλειά. Αυτοί λένε ότι έχουν εξασφαλίσει τους εργαζόμενους κι ότι υπάρχουν και ευεργετικές διατάξεις για εθελούσια έξοδο των λιμενεργατών! Αυτό που μπορεί κανείς να διαπιστώσει είναι ότι η κυβερνητική πολιτική είναι "ανερμάτιστη" (Αλαβάνος) και με το νόμο αυτό, δίνουν τα λιμάνια της χώρας σε "φίλια συμφέροντα" (Παπουτσής). Quo vadis domine?

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΥΠΠΟ: Απεργία κατά της μεταστέγασης

Σε 24ωρη απεργία κατέβηκε σήμερα ο Ενιαίος Σύλλογος Υπαλλήλων ΥΠΠΟ, διαμαρτυρόμενος για την πρόθεση της κυβέρνησης να μεταστεγάσει το υπουργείο στις ακατάλληλες πρώην καπναποθήκες του Κεράνη στο Ρέντη.

Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι το κτίριο παρουσιάζει πλήθος παραβιάσεων του πολεοδομικού και κτιριοδομικού κανονισμού, ενώ θα επιβαρυνθεί κυκλοφοριακά η επιβαρυμένη ευρύτερη περιοχή του Ρέντη. Σημειώνουμε ότι στα κυβερνητικά σχέδια είναι η συστέγαση στο ίδιο κτίριο και του υπουργείου Τουρισμού και του ΕΟΤ!

Προσθέτουν ότι η μεταστέγαση προκαλεί ερωτήματα για το μέλλον των ακινήτων του ΥΠΠΟ στην Πλάκα, του πρώην ξενοδοχείου «Ακροπόλ» και του κτιρίου στην οδό Μπουμπουλίνας, σημειώνοντας ότι «το ιστορικό κέντρο της Αθήνας αποκαθάρεται από συμβολισμούς και αναφορές και παραδίδεται προς εκμετάλλευση στην ιδιωτική πρωτοβουλία». Επίσης ενώνουν τη φωνή τους «με τους άλλους εργαζόμενους ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση», τονίζοντας ότι μεταξύ των θιγόμενων είναι και οι αορίστου χρόνου υπάλληλοι του ΥΠΠΟ και οι χιλιάδες συμβασιούχοι του.

Οι απεργοί συνεχίζουν με 48ωρη απεργία στις 19 και 20/3. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά με τους υπαλλήλους ο υπουργός ταξιδεύει... Το σχόλιο (και το εξαιρετικό σκίτσο) από τον ΒΗΜΑτοδότη του "Βήματος":
Στη Νέα Υόρκη σπεύδει από σήμερα ως την Παρασκευή και ο εικονιζόμενος στο σκίτσο καλλιτέχνης της κυβέρνησης κ. Μιχάλης Λιάπης . Μεταξύ άλλων θα συναντήσει τον μεγάλο ζωγράφο Λουκά Σαμαρά αλλά και θα τελέσει τα εγκαίνια της έκθεσης «Από τη Γη του Λαβυρίνθου, 3000- 1100 π.Χ.» στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο. Οπως λέει μια φίλη μου, η αρμοδιότητα του υπουργού Πολιτισμού ήταν ανέκαθεν να κυκλοφορεί με ένα ποτήρι λευκό κρασί. Ο κ. Λιάπης, βεβαίως, το κάνει με πολύ στυλ...

Friday, March 7, 2008

Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ»!

http://www.athena.agrino.org/images/poetry_literature/Makriyiannis.jpg

Ο
σοι έχουν
την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ’χουν σε δόξα, το ’χουν σε τιμή, το ’χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.
Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ’φημερίδες. Κι’ όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. Διά ’κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω· ήμουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιμάρευα άλογα κι’ άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό μου χρέος, οπού μας χρέωσαν οι χαραμήδες, και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αμανέτι του Θεού εις το σώμα μου. Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα.
Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα – ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ» , ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.


«Πρώτη μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων κατά την γέφυραν της Αλαμάνας», υδατογραφία σε χαρτόνι, του Παναγιώτη Ζωγράφου. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη


Εγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την επιρροή για ικανότη.
(από το Στρατηγού Mακρυγιάννη Aπομνημονεύματα, τόμος B΄, Eλληνικά Γράμματα/Tα Nέα 2006)

Thursday, March 6, 2008

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ...

Η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα με το άρθρο της "Το φριχτό τίμημα της μετριότητας" [Η Καθημερινή, 6/3/2008] μπορεί να αναφέρεται σε έναν άλλο γεωγραφικό χώρο και συγκεκριμένα στους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς, ωστόσο οι επισημάνσεις έχουν άμεση σχέση και με τη δική μας χώρα. Γράφει: "Οι μέτριοι πολιτικοί συνήθως παράγουν μέτριο πολιτικό έργο. Το γεγονός αυτό βεβαίως έχει μικρή σημασία, όταν το κράτος του οποίου προΐστανται δεν βρίσκεται σε κρίση και η ευημερία των πολιτών είναι συνάρτηση περισσότερο της ατομικής προσπάθειας και λιγότερο της συλλογικής...".
Δεν θα ήθελα στις περιπτώσεις του Ισραηλινού πρωθυπουργού Όλμερτ και του Παλαιστίνιου Ακμπάς να αντιπαραθέσω ελληνικά ονόματα. Μένουμε όμως με το παράπονο ότι μας "εξουσιάζουν" γενικώς πολιτικοί που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Και έφτασε ένα κόμμα, να εκλέγει ως πρόεδρό του έναν 33χρονο που επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τη μοτοσικλέτα του και χωρίς γραβάτα, που "εισβάλλει" με το έτσι θέλω σε δημόσιους χώρους, που καθηλώνει τη σκέψη των αναλυτών οι οποίοι μένουν άφωνοι στο "φαινόμενο" του νέου κι ο νέος κλασαυχενίζεται ότι αποτελεί την εναλλακτική πρόταση στη Δεξιά! Από την άλλη, ο Γιώργος παλεύει, αλλά τα πυρά του αποδεικνύονται άσφαιρα. Κι ο πρωθυπουργός να ζει στον κόσμο του δικού του μύθου, απομονωμένος από το πλήθος, τυχερός που δεν έχει αντιπάλους, έρμαιο της πολιτικής του αδυναμίας και των συνεργατών του που είδαν το κράτος ως λάφυρο κι έπεσαν με τα μούτρα στη λαφυραγώγησή του...
Είμαι βέβαιος ότι παρακολουθώ ένα θεατρικό παιχνίδι, όπου κάποια "παιδιά" παίζουν τους πολιτικούς. Είναι και ο ανιψιός, είναι και ο γιος, είναι κι άλλοι γιοι και ανίψια, είναι και οι διάφοροι κολαούζοι και καρεκλοκένταυροι που δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες τους, είναι τα κολέγια των διαφόρων επιτελών. Έχει δημιουργηθεί, τέλος πάντων, ένα πλέγμα εξουσίας μικρών, μετρίων και δίχως όραμα πολιτικών και γι' αυτό η χώρα τα έχει... παίξει! Κι αν κινείται κάπως, είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Οι άνθρωποι σ' αυτό τον τόπο έτσι όπως διαβιούν και πολιτεύονται, δείχνουν ότι δεν έχουν ένα ιδεώδες βίου. Ακούνε από τους πολιτικούς λέξεις που υποτίθεται ότι συμβολίζουν κάτι σπουδαίο, αλλά εάν κανείς τις διυλίσει θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πλέον έμπνευση. Κι αυτή την κατάσταση την υποδαυλίζουν τα μέσα ενημέρωσης, σκορπώντας σύγχυση.
Δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια ένα τοπίο όπου η σοβαρότητα έχει υποκατασταθεί από την αρλουμπολογία και οι πολίτες έχουν εθισθεί. Πιάνουν το τηλεκοντρόλ κι αφήνουν ανοιχτά το μυαλό, τα μάτια, τα αυτιά και δεν μιλάνε - μονάχα κραυγάζουν. Έχουν υποχωρήσει στις αξιώσεις του ήσσονος μόχθου. Και τούτο διότι είναι ουκ ολίγα τα παραδείγματα εκείνων που "πέτυχαν" κι έχουν στη διάθεσή τους και του πουλιού το γάλα και μπορούν να συγχρωτίζονται με σπουδαίους και τρανούς. Είναι όμως και το άλλο: η τηλεόραση μερικές φορές ξεσκεπάζει - ναι, ξεσκεπάζει!
Βλέπουμε τους πολιτικούς στο βήμα της Βουλής να μην είναι σε θέση να πουν δυο κουβέντες της προκοπής και κάποιες άλλες φορές η Βουλή από βήμα ελέγχου και γνωμοδοσίας να γίνεται καφενές! Η μεγάλη αίθουσα της Βουλής τελικά είναι για να μπορούν οι αρχηγοί των κομμάτων να λένε τα κατεβατά τους. Έχουν μάθει όλοι τώρα ότι οι δουλειές γίνονται σε κάτι "επιτροπές". Βέβαια, η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στο βήμα της Βουλής όταν μιλούν οι αρχηγοί. Κι εκεί έχει την ευκαιρία να κρίνει ποιος είναι μέτριος ή αδύναμος, ποιος είναι δημαγωγός και ποιος λέει αλήθειες... Το βήμα της Βουλής αναδεικνύει αλλά και καταστρέφει προσωπικούς μύθους

Tuesday, March 4, 2008

Δάσκαλε που δίδασκες... Λαζόπουλε!

  • Πόσες φορές δεν έχω γράψει για τον Λάκη Λαζόπουλο! Και οι παρατηρήσεις μου ήσαν πάντοτε αρνητικές, αφού πλέον στη μικρή μας πόλη των ιδεών καταλαβαινόμαστε ΟΛΟΙ και γνωριζόμαστε πολύ γρήγορα. Ο Λαζόπουλος κατάφερε, γαργαλώντας το χαμηλό υπογάστριο του κοινού που τον παρακολουθεί, να ανεβάζει τα νούμερα της τηλεθέασης προς μεγάλη ευτυχία του καναλάρχη, αφού έτσι γεμίζει διαφήμιση και χρήμα! Ενώ ο τόπος περνάει τα τελευταία χρόνια δύσκολη ζωή, η ακρίβεια τον βασανίζει, τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι κουμπάροι του Καραμανλή και των συνεργατών του αλωνίζουν το δημόσιο τρώγοντας και σπαταλώντας το δημόσιο χρήμα και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, ο Λαζόπουλος ασχολείται με τη "σάτιρά" του με όλο το περιθώριο των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών που καλύτερα θα ήταν να τις λέγαμε σκουπιδοτενεκέδες... Υμνήθηκε και από τους δημοσιογράφους και από τους τηλεκριτικούς, οι οποίοι κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι ο Λαζόπουλος κάνει απλώς τη δουλειά του. Η "σάτιρα" που επικαλείται δεν είναι παρά το "ξεκατίνιασμα" από τηλεοράσεως. Καλύτερα όμως να διαβάσετε το κείμενο που παραθέτω, της κ. Διαμαντάκου από την εφημερίδα "Τα Νέα" (4/3/2008):

Αυτοκαταργήθηκε ο Λάκης Λαζόπουλος, καταφέρνοντας να μετατρέψει την εκπομπή του σε σύμβολο τηλεοπτικού λαϊκισμού
[Της Πόπης Διαμαντάκου]
Ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα σε δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε σε πολιτικό  καθοδηγητή, διαβάζοντας την επιστολή- μανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη  για το Σκοπιανό
Ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα σε δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε σε πολιτικό καθοδηγητή, διαβάζοντας την επιστολή- μανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη για το Σκοπιανό

Τα όρια της σάτιρας αποτέλεσαν προσφιλές θέμα προς συζήτηση για τα μεσημεριανάδικα πάνελ από τότε που ο Λάκης Λαζόπουλος άρχισε να ανακατεύει τον πολτό που τα ίδια παράγουν, όχι γιατί ενδιαφέρονται για τις δημιουργικές διαστάσεις του θεατρικού αυτού είδους, αλλά γιατί ήταν μια ωραία ευκαιρία να επαναληφθούν οι καβγάδες. Βγαίνουν αυτοί που θίγονται από τη λαζοπούλεια σάτιρα και φωνάζουν ότι πρέπει να έχει όρια, βγαίνουν και διάφοροι υπερασπιστές του αυτονόητου ότι η σάτιρα δεν έχει όρια και γίνεται το γνωστό μεσημεριανάδικο μάλε- βράσε.
Προφανώς, η σάτιρα δεν έχει όρια, όπως και καμιά απολύτως καλλιτεχνική έκφραση δεν μπορεί να έχει άλλα από αυτά που θέτει το ίδιο το ταλέντο και η ικανότητα έκφρασης του καλλιτέχνη. Αντιθέτως, η πολιτική έχει όρια. Έχει τους κανόνες που ισχύουν σε μια δημοκρατία για την άσκησή της. Είναι σαφή και προσδιορίζονται από τους θεσμούς. Βεβαίως η σάτιρα έχει ιδεολογία, αυτή του καλλιτέχνη, ειδάλλως δεν υφίσταται. Ακόμη και η σάτιρα των τηλεοπτικών ηθών και των τηλεμαϊντανών είναι κατά μία έννοια πολιτική. Εμμέσως ασκεί κριτική στο σύστημα που τους παράγει. Αυτός είναι ο ρόλος της. Να ξεφλουδίζει πρόσωπα ή ομάδες που έχουν κυρίαρχο ρόλο στην κοινωνία (πολιτικούς, καλλιτέχνες, τηλεμαϊντανούς) και διαμορφώνουν ήθη. Τι γίνεται, όμως, όταν η σάτιρα απεκδύεται το κύριο επιχείρημά της, το χιούμορ και αποβάλλει τον υπαινιγμό (απόδειξη της καλλιτεχνικής της ποιότητας) για να μετατραπεί σε άμεση, απροκάλυπτη πολιτική παρέμβαση; Και μάλιστα, όταν την ίδια στιγμή απευθύνεται σε κοινό που έχει ήδη «υπογράψει» τη σύμβαση ότι παρακολουθεί εκπομπή ψυχαγωγική, σατιρική.
Πώς λέγεται εκείνη τη στιγμή το φαινόμενο της υποχρεωτικής μετάβασης του πλήθους από μια κατάσταση διονυσιασμού σε μια κατάσταση που υποτίθεται ότι απαιτεί ορθολογισμό και ψύχραιμη κρίση; Πώς λέγεται εντέλει το φαινόμενο της απροκάλυπτης εκμετάλλευσης του διεγερμένου συναισθήματος του κοινού προκειμένου να μετατραπεί σε πολιτική συναίνεση και να καταμετρηθεί κατόπιν ως τέτοια; Ακριβώς αυτό έπραξε το «Αλ Τσαντίρι» την περασμένη Τρίτη (και το περασμένο Σάββατο που επαναλήφθηκε η εκπομπή). Ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα στο ξεσηκωμένο κλίμα του κοινού της εκπομπής του από τα σατιρικά του σχόλια μεταμορφώθηκε σε δευτερόλεπτα και με μόνη την αλλαγή της μουσικής σε άμεσο, απροκάλυπτο πολιτικό καθοδηγητή, διαβάζοντας με φωνή συγκινημένη, και με προφανή την επικρότηση των απόψεων που εκφράζονταν, την επιστολή- μανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη για το Σκοπιανό. Ένα συνονθύλευμα συγκινησιακής συνωμοσιολογίας, επιθετικότητας, απαξίωσης των Σκοπιανών και εθνικοπατριωτικού τσαμπουκά.
Ας πούμε ότι η επιστολή ενός καλλιτέχνη βρίσκει φιλικό έδαφος για να διαβαστεί στην εκπομπή ενός άλλου καλλιτέχνη. Το περιεχόμενο ωστόσο της επιστολής ήταν αποκλειστικώς και μόνον πολιτική έκφραση, η οποία βεβαίως έχει τη θέση της δίπλα στις υπόλοιπες που σε μια δημοκρατία οφείλουν να ακούγονται, αλλά με όρους ίσους για την καθεμιά, σε πλαίσιο που ο πολίτης κατανοεί ως πολιτικό και έχει ενεργοποιήσει τους κατάλληλους μηχανισμούς συνείδησης για την επεξεργασία τους. Ένα κοινό τηλεοπτικό που χαλαρώνει και απολαμβάνει το ταλέντο ενός καλλιτέχνη και τον αποδέχεται ως τέτοιον (για χίλιους λόγους, γιατί σατιρίζει αυτά που τον ενοχλούν, γιατί μιλάει στην ψυχή του και στις συνήθειές του με τη γλώσσα που καταλαβαίνει κ.λπ., κ.λπ.) δεν σημαίνει ότι την ίδια στιγμή εκφράζει και πολιτική αποδοχή.
Επικίνδυνες ακροβασίες
Την ίδια ακριβώς σύγχυση προκάλεσε και ο Χριστόδουλος. Την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε κάτι ισχυρότερο από τους θεσμούς που κλυδωνίζονται τη μετέτρεψε σε ιδεολογία. Μεταποίησε τη θρησκευτική πίστη σε πολιτική αποδοχή. Το ίδιο συνέβη με το «Αλ Τσαντίρι». Μεταποιήθηκε η ανάγκη του κοινού για ψυχαγωγία και εκτόνωση σε πολιτική στάση. Επικίνδυνο το ακροβατικό. Είδαμε on camera την πολιτική καθοδήγηση της ανάγκης του κόσμου να ψυχαγωγηθεί. Τον καλλιτέχνη να εγείρει εαυτόν πάνω από αυτονόητους κανόνες μετατρέποντας την τηλεοπτική περσόνα του, στην οποία οφείλεται η υψηλή τηλεθέαση, σε σύμβολο υποτιθέμενης πολιτικής συναίνεσης του κοινού (όπως έκανε και ο Χριστόδουλος με την έκφραση πίστης του ποιμνίου).
Είναι κρίμα και για τη σάτιρα και για τον Λάκη Λαζόπουλο να ταυτίζεται με μεθόδους καθοδήγησης του συναισθήματος του κοινού (και δη του τηλεοπτικού, που τελεί εξ ορισμού σε κατάσταση γοητείας), οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα του φασισμού. Υποτίθεται ότι η σάτιρά του ακριβώς αυτό έχει στόχο, να καταδείξει τον παραλογισμό που παράγει η άσκηση γοητείας του τηλεοπτικού μέσου. Έγινε μέρος του παραλόγου. Αυτοκαταργήθηκε.