Saturday, February 16, 2008

"Μην ανησυχείς, μπαμπά μου..."

[Φωτο 1]
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι χάνω τον καιρό μου όταν κάθομαι και γράφω για τον ένα και τον άλλο μαλάκα. Άει στο διάολο... Περνάει ο καιρός κι εγώ μαγαρίζω τη σκέψη μου, καταναλώνοντας και φαιά ουσία για το τι θα κατεβάσει η κούτρα μου για τον έναν και τον άλλο, τις μπούρδες τους, και σφίγγεται η ψυχή μου για τα βάσανα που φορτώνεται καθημερινά η γενιά μου. Τα νιάτα δεν τα φοβάμαι. Έχουν αποθέματα ψυχικά να κοντραριστούν με όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσουν.
[Φωτο 2]
Προηγουμένως, η κόρη μου ετοιμάστηκε, πήρε τα βιβλία της κι ό,τι άλλο χρήσιμο, πήρε και το σπιτάκι με το γατάκι της και πάει στον φίλο της. "Πού θα πας παιδί μου, με τέτοιο καιρό;", της είπα. "Μην ανησυχείς, μπαμπά μου, δεν θα τρέχω... κι όταν φτάσω θα τηλεφωνήσω...". Και βγήκε. "Πρόσεχε μη γλιστρήσεις στη σκάλες..."! Έξω, το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, τα δέντρα γίνανε κιόλας κάτασπρα, τα αυτοκίνητα... Ψυχή δεν υπάρχει στο δρόμο. Στέκομαι στην πόρτα του σαλονιού και χαζεύω αυτή την καταπληκτική εικόνα όπου πρωταγωνιστεί το χιόνι!
[Φωτο 3]
Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Μια αγαλλίαση ψυχική, μου δημιουργεί ευχάριστη διάθεση. Θα ήθελα να ήμουνα κάπου αλλού. Στο χωριό, ίσως. Στο βουνό. Δίχως έγνοιες. Να νιώθω αυτό το άγγιγμα της φύσης που έρχεται έτσι σαγηνευτικά να θυμίσει ότι η ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία έχει άμεση συνάφεια με την ανενόχλητη παρουσία της φύσης που ζει στους δικούς της ρυθμούς και που έχω την εντύπωση ότι μέσα της, βαθιά, μας νιώθει, μας περιλαμβάνει κι εμάς τους ανθρώπους που βαλθήκαμε να την καταστρέψουμε.
[Φωτο 4]
Και μια ρεαλιστική καταγραφή των εικόνων που βλέπετε. Φωτογραφίες από το χιόνι που είχε πέσει στην Αθήνα το 2004 κι έπαθε τραμπάκουλο. Τότε που βγαίνανε διάφοροι κάφροι στην τηλεόραση και παραπονιόντουσαν ότι δεν έστειλε ο δήμος ή το κράτος να καθαρίσουν το χιόνι και τους πάγους από το πεζοδρόμιό τους! Πάνω, η Μαρία [Φωτο 1] με την ομπρέλα της στην οδό Ζαν Μωρεάς [Φωτο 2 και 3], ο δρόμος που βρίσκεται το σπίτι μας [Φωτο4] και που το βλέπετε (δεξιά)...

1 comment:

elska said...

Αγαπημένε μας Νίκο...
Σου γράφω από την παγωμένη-χωρίς χιόνι-Ηλεία, έναν από τους δικούς σου τόπους και "δάνειο" δικό μου. Παγώσαμε, λοιπόν, "κάηκαν" τα ξινά και τα διφόρια, υπόφέρουν και τα μικρά οικόσιτα που μαζεύω στην πόρτα μου. Κοιμούνται το ένα πάνω στο άλλο τα έξη γατάκια μου για ζεστασιά. Κι εγώ γυρίζω στην αυλή, καπνίζοντας το βραδινό τσιγάρο, υπό την σκέπη του οικείου μας έναστρου... Εσύ ξέρεις, ότι αν τη νύχτα έχει ξαστεριά, πέφτει πάγος το ξημέρωμα... Χθες πέρασα από τη Δάμιζα, κάθε φορά μετά το καμίνι, κοντά στο γεφυράκι ρίχνω ένα βλέμμα στο κλειστό σπίτι... Αισθάνομαι απόλυτα μόνη σ' αυτή τη βουκολική επαρχία μου ρίζωσα, και αγαπώ, και με θάλπει, και με κρατά σφικτά, λες και υποψιάζεται ότι θέλω να φύγω... Στο δρόμο προς την Κεραμμιδιά μετρώ τα λεπτά μέχρι τη στροφή απ όπου φαίνεται η λίμνη. Χρόνια τώρα η ίδια εικόνα με στοιχειώδεις παραλλαγές, που μόνο σε μένα αποκαλύπτονται. Υστερα ο χιονισμένος Ερύμανθος που εκπέμπει μαγεία και μια μοναδική νηφαλιότητα... Ο τόπος με το βοριά καθάρισε από σκόνη και υγρασία. Βλέπεις μακριά με μια πρωτοφανή ευκρίνεια σαν να απόκτησες ξαφνικά βιονικά μάτια...
Νίκο,
διάβασα το κείμενο για το..."Συνταξιδεύουμε" και συγκινήθηκα... Ετσι, για τους φίλους που λέγαμε, "πλοηγούς" στις...κοινές υποθέσεις μας... Σ' ευχαριστώ, γιατί μ' αγαπάς! Για την ακρίβεια κάποιος από του αναγνώστες σου από την Κομοτηνή, δικός μας φίλος, μού τηλεφώνησε ένα βράδυ και άρχισε να μου διαβάζει...Λαγκαδινό!
"Που τον ξέρεις εσύ αυτόν; Ξέρεις τι ωραία γράφει! Είναι φοβερός! Μια ολόκληρη εφημερίδα έχει στο blog του!" Μου είπε και άλλα πολλά...
Εγώ, λοιπόν, του απάντησα πως είσαι "συμπατριώτης μου..."
"Από την Αλεξανδρούπολη, ή από την Ικαρία;" με ρώτησε
"Από την Ηλεία, και για την Ηλεία ρε γαμώτο!", του αντιγύρισα...
Εδώ, λοιπόν, το κρύο μας έκανε καλό. Αν εξαιρέσεις τις φτερίνες και την καμέλια που έκαψε ο πάγος, είμαστε όλοι καλά. Σε χαιρετούμε, και σε φιλούμε, κι εγώ κι ο Τάκης... Φιλιά στη Μαρία!

Σ' ευχαριστούμε Νικόλα που...συνατηθήκαμε και που γράφεις!
"Πατρίδα" εν τέλει είναι και το διαδίκτυο, γλυκειά...μετά από την "καρδιά!"

Ελένη-Ασημοκαπνισμένη