Saturday, April 21, 2007

ΠΩΣ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΧΑΚΚΑ!


Δεν τους έφτανε η εφημερίδα και τα ραδιόφωνα, τώρα συνασπίστηκαν και πάνε να κατακτήσουν και τη μπλογκόσφαιρα. Μερικοί δημοσιογράφοι της εφημερίδας Ελευθεροτυπία έχουν πλέον και "κοινό" μπλογκ κι εκεί είναι οι διευθύνσεις τους. Μη θυμώνετε! Δε νιώθω καμιά απειλή, ούτε νομίζω ότι μπορούν να απειλήσουν τους "ανεξάρτητους" μπλόγκερ. Ο καθένας μπορεί ασφαλώς να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά, ρε παιδιά, μου θυμίζετε, από μια άλλη άποψη όμως, το "κοινόβιο" του μακαρίτη του Χάκκα... Θα μου πείτε ενδεχομένως ότι λόγου χάρη θέλετε να αυξήσετε το κοινό σας. Κι εγώ τι θέλω; Ο Χάκκας απαντά με τον τρόπο του:
Τι θέλω και επιδιώκω επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους; Τι χρειάζεται το κοινόβιο τώρα; Γιατί δε συμπεριφέρομαι όπως ο οποιοσδήποτε Ευτύχιος;
[Πώς ισορροπεί; Από πού γατζώνεται αυτός; Γιατί στραβοκουμπώνει την καμπαρντίνα του; Πώς και δεν του παίρνει ο αέρας το πλατανόφυλλο; Γιατί έβλεπα πως ήταν κι αυτός αποκομμένος, δεν υπήρχε ομφάλιος λώρος, και τα καλώδια που περνούσαν ψηλά άλλος ο ρόλος τους. Η μόνη σύνδεση που είχε ήταν με τον ίδιο τον εαυτό του...]
[...] Ντε, βρε κοπρόσκυλο, μίλα για κοινούς ανθρώπους...
Ο φίλος του ο Φαίδων έλεγε: "Όσο γράφω ποιήματα μπορώ να κάνω και χωρίς φίλους. Όταν σταματάω με πνίγει η μοναξιά"! Κι εγώ το ίδιο, όσο γράφω... Στο μπλογκ... Δεν έχω εφημερίδα, ούτε εκπομπή σε ραδιόφωνο και τηλεόραση (όπως αρκετοί από την Ελευθεροτυπία που μπορούν και να γράφουν και να μιλάνε και να τραγουδάνε (όπως πολλές φορές το έκανε ο Φυντανίδης σε τηλεοπτικές εκπομπές). Μου απόμεινε το μπλογκ. Και τα "Δρώμενα" που τα πληρώνω πολύ ακριβά. Κι αυτό το τελευταίο δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και φυσικά δεν με νοιάζουν οι παρέες που τσακώνονται (και στα μπλογκ) και κοιτάει πώς ο ένας θα εξουθενώσει τον άλλον, που βουτάνε ολόσωμοι σε λογοτεχνικές μιζέριες και κάνουν, ως πρόβατα, τους οπαδούς του ενός και του άλλου. Πόσες φορές όμως αποζήτησα την παρέα του Λάκη που τώρα είναι χαμένος στις παραισθήσεις του, γιατί καθόμασταν ώρες ατέλειωτες πάνω στη γέφυρα κι από κάτω περνούσε ο Ηλεκτρικός και φωνάζαμε για ν' ακουστούμε... Αλλά και την παρέα της Χρυσούλας που ήθελε το γαμπρό στο ύψος της και δεν έβρισκε, της Ντίνας που κι αυτή το ίδιο ήθελε αλλά ήταν πανύψηλη, της Μαρίνας, του Λουκά και του Τριαντάφυλλου.
Όμως ήταν ωραία ν' ακουμπάει ο ένας επάνω στον άλλον, έτσι που στριμωχνόμασταν στο στενό σαλονάκι, συγκροτούσαμε ένα κοινόβιο πέρα από τέχνη, κυρίως όταν η κουβέντα έφτανε στα χρόνια της εφηβείας, σε κάτι λονγκ πλέι μπουρδελότσαρκες, πώς παρά λίγο να παντρευτεί κάποιος επάνω στην κάψα του, και τότε απλώνονταν μια ζεστασιά ανάμεσά μας και δε λέγαμε να το διαλύσουμε, ούτε ταβέρνα ούτε άλλο στέκι μας έκανε καρδιά τέτοιες ώρες.
Επιτέλους, ήμασταν κι εμείς μια ομάδα, αυτό που μας στερήσαν για χρόνια, κάθε φορά που προσπαθήσαμε να βρεθούμε μαζί μέσα από κάποια κοινή υπόθεση μας τσάκισαν, μας ρίξανε πίσω πάνω στα βράχια. Ό,τι λέγαμε να πιστέψουμε κάπου, εκείνο γινόταν ή το κάναν οι άλλοι αφρό, σαπουνόφουσκες, χάνονταν μέσα στα χέρια μας, δεν υπήρχε πια όραμα και μέναμε μόνοι...

Thursday, April 19, 2007

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ..

Ενδιαφέρουσα ήταν η εκδήλωση που οργάνωσε η ΕΣΗΕΑ με τίτλο «Τα μέσα ενημέρωσης και ο πολιτισμός». Απλώς ήταν ενδιαφέρουσα... Μια γενικόλογη κατάθεση σκέψεων των ομιλητών κυρίως, που για ένα βράδυ (όχι όλοι) "ξέχασαν" ή άφησαν στην εξώπορτα της ΕΣΗΕΑ την αυστηρότητα των θέσεων που υποστηρίζουν αρκετές φορές από το "ταμπούρι" τους στο μέσον που εργάζονται. Κι άλλες φορές έχουν γίνει "συζητήσεις", αλλά η κατάσταση στο χώρο μας εξακολουθεί να παραμένει η ίδια. Δηλαδή, κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί ότι είναι ρόδινα τα πράγματα κι έτσι όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν. Και ξέρετε ότι είναι δύσκολο να γίνει κριτική διότι μετά, άντε να έχεις μούτρα να ζητήσεις κάτι από τους εν λόγω δημοσιογράφους, όπως ας πούμε "αγαπητή ή αγαπητέ συνάδελφε, έγραψα ένα βιβλίο, μήπως γίνεται να γράψεις κάτι γι' αυτό, ή έβγαλα ένα περιοδικό, πώς το βλέπεις, μήπως θα έπρεπε να το μάθουν περισσότεροι;" Δυστυχώς αλληλεγγύη δεν υπάρχει μεταξύ των δημοσιογράφων, διότι ο ένας κοιτάει να φάει τον άλλον. Μεταξύ μας τα συζητάμε αλλά κανείς δεν τολμάει να τα πει δημοσίως ή με τ' όνομά τους. Και δεν μένω στην "αλληλεγγύη". Όλοι έχουν δικαίωμα στη δημοκρατία των ιδεών. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου κλείνει το στόμα ή να... σε απαγορεύει επειδή κρατάει την επίζηλη θέση του κριτικού ή του υπευθύνου των πολιτιστικών σελίδων.
Είπε στην εισήγησή της η γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος Φανή Πετραλιά ότι «...συρρικνώνεται ο πολιτιστικός κόσμος στον Τύπο υπέρ των κοσμικών και του λάιφ στάιλ». Καλά, το λεγόμενο "λάιφ στάιλ" ποιος το γράφει; Δημοσιογράφοι (που είναι και μέλη της ΕΣΗΕΑ) το πλασάρουν κι όχι μπακάληδες! Κι όσο για τη μάχη που δίνεται καθημερινά για τη διατήρηση ποιοτικού επιπέδου στην κάλυψη της επικαιρότητας στους τομείς του βιβλίου, του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μουσικής, κι αυτό είναι κάτι που ελέγχεται. Υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι που δίνουν μάχες, αλλά αυτοί είναι μειονότητα. Αν μπω σε λεπτομέρειες θα μου την "πέσουν" και δεν έχω όρεξη για αντιπαραθέσεις. Στον μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλον. Δεν κατηγορώ κανένα πρόσωπο, πόσο μάλλον την αγαπητή Φανή Πετραλιά, που έχει μια μακρά ιστορία την οποία και εκτιμώ. Αλλά απλώς πήρα αφορμή...

Tuesday, April 17, 2007

Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ!

Είχα χρόνο αυτές τις μέρες κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περιπλανηθώ σε κάποια ιστολόγια. Ορισμένα είναι ενδιαφέροντα, αλλά τα περισσότερα ανακατεύουν τα σκουπίδια. Κι αναρωτιέται ο καλοπροαίρετος "περιηγητής", τι να θέλουν άραγε όλοι αυτοί που κρατούν ένα "ποντίκι" και γράφουν ακατάσχετα; Ο καθένας προτάσσει μια δικαιολογία και ταμπουρώνεται πίσω από αυτήν. Αρκετά ασχολούνται με τα βιβλία, μιας και οι ενασχολούμενοι με τη δημοσιότητα γενικώς υπερτερούν. Είπαμε, δημοκρατία έχουμε κι ευτυχώς που υπάρχει αυτή η δυνατότητα να γράφει κανείς και να ξεσκάει. Βέβαια, γίνεται και λίγο αστείο το πράγμα, αφού έτσι όπως εξελίσσεται, εν πολλοίς μου θυμίζει τα λευκώματα που έγραφαν κυρίως τα κορίτσια άλλων εποχών. Εκείνοι που ασχολούνται με τα βιβλία και θεωρούνται από τους άλλους σοβαροί ή οι ίδιοι θεωρούν το blog τους σοβαρό, νιώθεις ότι συντάσσονται (με ελάχιστες διαφορές) με τις απόψεις και τις προτιμήσεις του κατεστημένου.
Θα συνεχίσω αργότερα...

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ!


Μέσα σ' ένα τριήμερο περίπου παίχτηκε στο δικτυακό χώρο ένα μικρό δράμα. Μπήκε το βιβλίο μου "Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα" στη λίστα που οργάνωσε στο blog του το Katoikidio και αμέσως άρχισε να παίρνει ψήφους. Ωστόσο, κάποιος ή κάποια αναστατώθηκε και μεταχειρίστηκε κάποια μέθοδο την οποία δεν γνωρίζω για να δημιουργήσει πρόβλημα - και το δημιούργησε.

"Κακοποιήθηκε" το poll host, χρησιμοποιώντας διάφορους συνδυασμούς για να "κοροϊδέψει" τη γραμμή και να ψηφίζει διαρκώς με πολλαπλά isp's, όπως χαρακτηριστικά μου σημείωσε το Katoikidio. Όταν με ειδοποίησε γι' αυτή την "αταξία" δεν ήξερα τι να υποθέσω. Αυθωρεί εγώ ο ίδιος πρότεινα να εξαιρεθεί το βιβλίο μου από τη λίστα διότι ένιωθα ότι έτσι αλλοιώνεται το αποτέλεσμα της σχετικής ψηφοφορίας, η οποία είμαι βέβαιος ότι οργανώθηκε με αντικειμενικά και ηθικά κριτήρια. Εν πάση περιπτώσει, ηττήθηκα! Δεν μπόρεσα να ελέγξω την κατάσταση, αφού δεν ήταν στο χέρι μου και αγνοούσα εκείνους που επενέβησαν στην ψηφοφορία με αυτό τον αναίσχυντο τρόπο. Σε καμιά περίπτωση δεν θα επιδίωκα την προβολή μου με την αθλιότητα που τους κρατάει στη ζωή. Μόνο που λυπήθηκα για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε και δεν έφταιγε το Katoikidio.

Νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι οι κάθε είδους πειρατές, τσαρλατάνοι, αγύρτες (δεν ξέρω πώς αλλιώς να τους χαρακτηρίσω) περιπλανώνται στο διαδίκτυο για να μουτζουρώνουν ό,τι δεν τους αρέσει. Υποψιάζομαι, αλλά δυστυχώς δεν έχω αποδείξεις. Εγώ δεν θεωρώ κάποιους ως εχθρούς. Κάποιοι όμως με θεωρούν εχθρό τους! Αισθάνομαι ή ακούω τις ιαχές κάποιων κλακαδόρων και κάποιων στηλών εφημερίδων και άλλων εντύπων που εκφράζουν την ψυχολογία των «περιπτώσεων» και της οργανωμένης παρεξήγησης – στοιχεία, δηλαδή, που υποσκάπτουν, διαβρώνουν και ανατρέπουν την οποιαδήποτε διάθεση αποδοχής ή μη του έργου τέχνης, ή μιας ηθικής που δεν είναι στην ημερήσια διάταξη της δικής τους ζωής. Η βάναυση συμπεριφορά τους απέναντι σε όποιον δεν τους αρέσει, μόνο θλίψη προκαλεί. Αυτά, προς το παρόν.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 1: Ωστόσο, θα έλεγα πως το καλύτερο που θα είχε να κάνει η εταιρεία που οργάνωσε τη φόρμα της έρευνας στο Kritikohroma, θα ήταν να μη βγάλει το βιβλίο από τη λίστα αλλά να αφαιρεί τις ψήφους από μια συγκεκριμένη πηγή. Γιατί, ας πούμε, στις εκλογές όταν βρίσκουν μια ψήφο άκυρη ή δεν ξέρω πώς αλλιώς, την αφαιρούν και δεν βγάζουν το όνομα του υποψήφιου ή ολόκληρο το ψηφοδέλτιο! Και διερωτώμαι, δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό; Αφού εντόπισαν επιπλέον ψήφους από την ίδια πηγή, γιατί δεν τις ακυρώνουν. Δηλαδή, ένας έβαλε πέντε, να διαγραφούν και οι πέντε! Στην προκειμένη περίπτωση, πώς αντιμετωπίζονται οι προβοκάτορες, που τελικά βρήκαν τον τρόπο να ξεπαστρεύουν τον αντίπαλο; Θα ήθελα να μάθω. Ίσως η εταιρεία θα μπορούσε να δώσει μια απάντηση.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2: Παραθέτω ένα υστερόγραφο που έγραψε στο blog του το Katoikidio, σαν απάντηση στις απορίες μου:

Αγαπητέ Νίκο, Επικοινώνησα με την εταιρεία των δημοσκοπήσεων। Δυστυχώς δεν έχουν το χρόνο ούτε τη θέληση να μπούν στη διαδικασία απόρριψης των χαλκευμένων ψήφων. Η αποχή σου απο την ψηφοφορία ας γίνει μια επώνυμη καταγγελία για τις πλεκτάνες που στήνουν κάποιοι καταστροφικοί και εμπαθείς άνθρωποι της μπλογκόσφαιρας.

Κι εγώ, με τη σειρά μου, δεν έχω παρά να ευχαριστήσω το Katoikidio για την πρωτοβουλία του, ευχόμενος επιτυχία στην προσπάθεια που έχει αναλάβει. Ας ξαναγυρίσω στα δικά μου, τοποθετώντας και μια φωτογραφία μου για τους... κακούς, να με βλέπουν και να τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Ο μικρόκοσμός τους θα τους... σκάσει. Πρέπει να χωνέψουν ότι ο κόσμος μας είναι πράγματι μεγάλος και μας χωρά όλους. Προς τι ο αλληλοσπαραγμός;

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο με την υπόθεση... Όμως σύντομα, θα "χτυπήσω" με άλλο βιβλίο. Και τα ξαναλέμε!

Sunday, April 15, 2007

ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ...

Μια γρήγορη απόφαση ήταν να ταξιδέψω, στο νομό Ηλείας, με αφορμή την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου "Δρόμοι της οργής" του Αντώνη Σιμιτζή, που οργάνωσε η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα στα Λεχαινά. Μια παρέα - πιστεύω, αγαπημένη - που θέλει να είναι σε εγρήγορση πνευματική. Και μάλλον τα καταφέρνει.

Στο διατηρητέο κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού των Λεχαινών, που όμως παραμένει εγκαταλειμμένο, το παραδοσιακό καφενείο έχει μετατραπεί χάρη στο μεράκι του ενοικιαστή του, σε ένα συμπαθητικό μπαράκι που συγκεντρώνει τη πιο ζωντανή μερίδα της τοπικής νεολαίας.

Εκεί, λοιπόν, κάθε Σάββατο κάτι γίνεται! Πεζογράφοι, ποιητές και άλλοι διανοούμενοι βρέθηκαν στο Σταθμό και μίλησαν για τη δουλειά τους, συζήτησαν με ανθρώπους που δεν θέλουν να κοιμούνται κι έχουν αγωνίες και επιζητούν να ζωντανέψει ο τόπος τους κόντρα στην μαζική ισοπέδωση που επιχειρεί ο τηλεοπτικός κρετινισμός και η κρατική αναλγησία, αβελτηρία, ολιγωρία, κι ό,τι άλλο θέλετε... Το Φράγμα έκανε εκδηλώσεις για τον αγαπημένο μας ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο που περνά μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία του (και του ευχόμαστε να είναι δυνατός), τον Διονύση Καρατζά, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον Τάσο Γουδέλη, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Παναγιώτη Κονδύλη, τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, τον Γιάννη Πατίλη, και πολλούς άλλους (και την αφεντιά μου...).

Ήταν η στιγμή του Σιμιτζή χθες Σάββατο 14 Απριλίου. Ο χαιρετισμός του Διονύση Κράγκαρη μας εισήγαγε σ' ένα κόσμο ήρεμο, φιλικό και προσγειωμένο. Μίλησε ο Σχολικός Σύμβουλος Παναγιώτης Ζεύλας που είναι και διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας, κάνοντας μια σπουδαία ανάλυση του βιβλίου του Σιμιτζή. Μίλησε όμως και η δημοσιογράφος Ελένη Σκάβδη, που σχετικά πρόσφατα διέκοψε την έκδοση της εφημερίδας της "Το Βήμα της Ηλείας", γιατί δεν άντεξε τα οικονομικά βάρη αφ' ενός αλλά και την πίεση εκείνων που δεν θέλουν να τους ενοχλείς και η Σκάβδη πάντοτε ενοχλούσε με τα γραφτά της. Κανέναν δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί - κάθε λογής εξουσία. Είχε ν' αντιμετωπίσει και τους ανταγωνιστές που έκαναν τα αδύνατα δυνατά να πάψει να υπάρχει το "Βήμα της Ηλείας". Κάπου όμως νιώθω ότι η εφημερίδα θα ξαναβγεί κι ας μην το πολυπιστεύει η Ελένη, για την οποία ήταν ψυχοφθόρα η περίοδος της έκδοσης της εφημερίδας. Θα έρθουν καλύτερες μέρες!

Η Ελένη όμως δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Γράφει, επιμελείται κείμενα, προγραμματίζει την έκδοση βιβλίων, οργανώνει και συντονίζει εκδηλώσεις, ενδιαφέρεται για την Ηλεία (παρά το γεγονός ότι είναι Θρακιώτισσα) περισσότερο κι από κάποιους υπερπατριώτες. Τέλος πάντων θα ξαναμιλήσω για την Ελένη που την θεωρώ σημαντική προσωπικότητα... Για τον Σιμιτζή σκεφτόμουν να γράψω περισότερα, αλλά ξεστράτισα.

Ήθελα να πω ότι πήρα βαθιές ανάσες όταν βρέθηκα στην εξοχή. Η πεδινή Ηλεία είναι μια από τις ωραιότερες περιοχές της χώρας. Πραγματικά το μάτι σου χάνεται στην πρασινάδα. Οι μυρωδιές της άνοιξης μ' έφεραν στα ίσα μου. Το χαμομήλι και οι παπαρούνες απλώνονται λεύτερα χωρίς να σου ζητούν - μόνο να έχεις τα μάτια ανοιχτά και τις αισθήσεις σου εν εγρηγόρσει.

Ο Όμηρος ονομάζει την Ηλεία «θεία Ήλιδα» [Ήλιδα δίαν] κι ο Ευριπίδης “η Διός γείτων” . Εκεί οι Κουρήτες έκρυψαν το νεογέννητο θεό για να τον προφυλάξουν από τον πατέρα του Κρόνο, εκεί ο Δίας κατενίκησε τον Κρόνο σ’ έναν αγώνα πάλης, εκεί ο Απόλλων νίκησε τον Άρη στην πυγμή και τον Ερμή σε αγώνα δρόμου...

Όταν κατεβαίνω στην Ηλεία περιπλανιέμαι σε τόπους που αγάπησα. Αλλά και μόνο να διαβάζω τις επιγραφές με τις ονομασίες χωριών και πόλεων, κάτι μέσα μου σκιρτά. Μανωλάδα, Βάρδα, Λεχαινά, Ανδραβίδα, Σαβάλια, Αμαλιάδα, Χάβαρι, Μουζίκα, Λόπεσι, Δάφνη (το χωριό μου), Κεραμιδιά, Λουκάβιτσα, Σιμόπουλο, Εφύρα...
Παλιότερα πήγαινα πιο συχνά. Αφότου όμως έφυγε και η Μάνα τα πράγματα άλλαξαν κι εκείνη η λαχτάρα έδωσε τη θέση της στον πόνο της απουσίας...

Friday, April 13, 2007

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΗ!

Έλεος, βρε παιδιά! Ξαφνικά ανακαλύψατε ότι το ΣΕΗ κοντεύει να σκάσει από το σφιχταγκάλιασμα των ΚΚΕέδων; Αλλά, αυτό το τροπάριο των υπογραφών έχει καταντήσει παιχνίδι για μικρά παιδιά. Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στα ονόματα εκείνων που υπογράφουν κατά του ΣΕΗ και υπέρ του Λούκου, θα διαπιστώσουν ότι οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- είχαν ή έχουν ή θα έχουν κάποια σχέση με το Ελληνικό Φεστιβάλ. Παίξανε την περασμένη χρονιά, παίζουν φέτος ή θα παίξουν σε κάποια παράσταση του χρόνου. Αυτή η υπογραφολογία είναι ένα κακόγουστο αστείο. Θα έπρεπε να γίνει μια συζήτηση και να μπουν επί τραπέζης τα διάφορα ζητήματα που σχετίζονται με το Ελληνικό Φεστιβάλ και κατά πόσο το "όραμα" του κ. Λούκου μας αφορά όλους ή αποκλειστικά αφορά τον εαυτό του. Θέλω να πω ότι... Έλληνες εσμέν. Δεν είναι κακό να τρωγόμαστε και οι μεν να κάνουν τους ξύπνιους στους δε; Δεν με αφορά όμως η υποταγή στον οποιονδήποτε... Οι κύριοι που υπογράφουν δεν είδα να "ξεσηκώνονται" όταν προέκυψε θέμα και στη σχέση του Σπύρου Ευαγγελάτου με τον κ. Λούκο! Αυτά, προς το παρόν...

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Θα μάθουμε άραγε πόσο κόστισε το περσινό πρόγραμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ και πόσο θα κοστίσει το φετινό; Κάποτε θυμάμαι ότι στις συνεντεύξεις τύπου των υπευθύνων του Φεστιβάλ Αθηνών, η πρώτη ερώτηση που έκαναν οι δημοσιογράφοι ήταν για τον προϋπολογισμό του φεστιβάλ. Σήμερα, ακούνε τα ονόματα που αραδιάζει ο κύριος Λούκος και ανοίγουν το στόμα διάπλατα. Και ξεχνούν τα πάντα...
Ευχαριστούμε τον κύριο Λούκο που ενέταξε στο πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ (στην Επίδαυρο) την παράσταση με τις Ευτυχισμένες μέρες του Beckett με τη Fiona Shaw, σε σκηνοθεσία της Deborah Warner. Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2007 στο Lyttelton Theatre του Λονδίνου. Επίσης και η Ορέστεια του Αισχύλου που φέρνει ο Θεατρικός Οργανισμός Schauspiel Φρανφούρτης, πρωτοπαίχτηκε στις 14 Οκτωβρίου 2006 στη Φρανκφούρτη. Δηλαδή και οι δυο παραστάσεις δεν πρωτοπαίζονται στην Επίδαυρο!!! Και η Αντιγόνη του Σοφοκλή από τη νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή είχε παιχτεί πέρσι στο Φεστιβάλ και φέτος επαναλαμβάνεται για όσους δεν μπόρεσαν να την δουν ή τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί στο φεστιβάλ του 2006. Έτσι σκέφτηκε ο κ. Λούκος...

ΑΝΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!

Δεν φαντάζομαι ότι ο Dario Fo όταν έγραφε το έργο "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...", είχε υπόψη του την γνωστή ηθοποιό Άννα Κοκκίνου (που έχει το θέατρο Σφενδόνη στου Μακρυγιάννη), γιατί αν την είχε υπόψη του, ίσως το έργο να έπαιρνε άλλη τροπή. Επανέρχομαι, λοιπόν, σε ένα προσωπικό θέμα που όμως έχει δημόσιο χαρακτήρα. Χρωστάει και της Μιχαλούς και δεν πληρώνει! Μου χρωστάει χρήματα από μια συνεργασία που είχαμε και δεν με πλήρωσε. Με κορόιδεψε. Κοροϊδεύει...
Διάβασα ότι η Κοκκίνου θα παίξει το καλοκαίρι στο πλαίσιο του προγράμματος του Ελληνικού Φεστιβάλ το Τέλος της μικρής μας πόλης του Δημήτρη Χατζή σε σκηνοθεσία του εντιμότατου Δήμου Αβδελιώδη (να με συγχωρήσει ο Δήμος που περνάει εδώ το όνομά του χωρίς να έχει σχέση με την μπαταχτσίδικη συμπεριφορά της Κοκκίνου). Η κυρία Κοκκίνου, δηλαδή, παίρνει χρήμα από το ελληνικό δημόσιο και την πληρώνω και εγώ! Να γιατί οι επιχορηγήσεις σε κάποιους δεν πιάνουν τόπο και πρέπει οι αρμόδιοι να προσέχουν πού δίνουν και πού όχι...
Απορώ: Έχει μούτρα να κυκλοφορεί η κυρία Κοκκίνου; Να της θυμίσω τον σκαιότατο τρόπο με τον οποίο μου έκλεισε το τηλέφωνο όταν κάποια στιγμή της υπενθύμισα το χρέος της; Δεν θέλει να θυμάται. Μονάχα που πάντα παίρνει ένα μισοκακόμοιρο ύφος και ο συνομιλητής της την λυπάται, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν πρέπει να βγάλουμε δίσκο για να την ενισχύσουμε. Τόση κακομοιριά. Δεν ξαναγράφω το ιστορικό. Όποιος έχει όρεξη να μάθει ας ανατρέξει σε παλιότερα κείμενά μου: Η κυρία Άννα Κοκκίνου με εξαπάτησε, και Η Άννα Κοκκίνου κωφεύει! (Στο label Άννα Κοκκίνου).
Κάποιοι που με γνωρίζουν καλά, ίσως αναρωτηθούν για το ύφος του κειμένου, ότι δηλαδή δεν μου πάει! Λυπάμαι αλλά είμαι πολύ οργισμένος με την Κοκκίνου επειδή με εξαπάτησε και ζει ατιμωρητί (το αν χρωστάει και σε άλλους κι αυτοί είναι ενδεχομένως ουκ ολίγοι, δεν μ' ενδιαφέρει) - αυτό μόνο έχω να πω.

Thursday, April 12, 2007

Ηθοποιοί και άλλοι εναντίον ΣΕΗ

Διαμαρτύρονται ορισμένοι δημιουργοί από το χώρο του θεάτρου για τη στάση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών απέναντι στον Γιώργο Λούκο και τις καλλιτεχνικές επιλογές του αλλά και για την εν γένει ιδεολογική προγραμματική κατεύθυνση του Φεστιβάλ. Αρκετά καλοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες κ.ά. είναι αυτοί που υπέγραψαν το κείμενο διαμαρτυρίας, αλλά δύσκολο να πούμε ότι είναι "κορυφαίοι" ή "η αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου", όπως γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία. Τους εκτιμούμε όλους, αλλά δεν είναι ανάγκη κάθε τόσο να γίνεται ζύγισμα για την ποιότητα των μεν ή των δε. Αλλά, ιδού το κείμενο:

«Το Σωματείο φαίνεται να αγνοεί και να περιφρονεί επιδεικτικά τόσο την ποσότητα όσο και την ποιότητα των ελληνικών και ξένων παραγωγών που φιλοξένησε πέρυσι και φιλοξενεί και φέτος το φεστιβάλ, υποστηρίζοντας μιας αμφιλεγόμενη ελληνοκεντρικότητα. Επιτίθεται αδιακρίτως σε όλους τους Ευρωπαίους δημιουργούς που συμμετέχουν και υποτιμά κάθε Έλληνα δημιουργό που μετέχει σ' αυτό, εμφανίζοντάς τον σαν μαριονέτα σκοτεινών εξουσιών και διαβουλεύσεων.

Διατυπώνει απόψεις περί εισαγωγής πολιτισμού, το 2007, και δείχνει έτσι, ότι δεν έχει καμία γνώση για τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, καμία ανάγκη ανταλλαγής σκέψεων και εικόνων, περιφρονώντας επιδεικτικά το ευρωπαϊκό θέατρο, απαξιώνοντας τη δουλειά σκηνοθετών με παγκόσμιο κύρος, αγνοώντας ακόμα και το κοινό και τη μοναδική του ευκαιρία να δει στη χώρα μας παραστάσεις με διεθνή αναγνώριση.

Μιλά για εποχή αποκλειστικοτήτων, ενώ όλοι ξέρουμε ότι πρώτη φορά, πέρυσι, άνοιξαν οι πόρτες για να δούμε τόσες καινούργιες δουλειές και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού θεάτρου για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο ελληνικό φεστιβάλ, χωρίς το κριτήριο της εμπορικότητας.

Ανησυχεί το ΣΕΗ για την επαρχία, αλλά δεν ανησυχεί για το επίπεδο των παραστάσεων που, με πρόσχημα την εμφάνισή τους στο φεστιβάλ Αθηνών, επί σειρά ετών έκαναν την επαρχία κομμάτι μιας κερδοφόρας επιχείρησης με πολύ αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, και κάνει τον απίθανο διαχωρισμό των ανοιχτών και των κλειστών χώρων, επειδή πιθανώς οραματίστηκε ένα φεστιβάλ χωρίς air condition και θεωρεί ότι οι ελληνικές παραγωγές μόνο σε ανοιχτούς χώρους μπορούν να παρουσιαστούν.

Κυρίως, όμως, πώς μπορεί να μας εκπροσωπεί ένα σωματείο το οποίο κλείνει τα μάτια στην παγκόσμια σκηνή, εμφανίζει τους Έλληνες ηθοποιούς ως φερέφωνα ξένων επιλογών και δείχνει να έχει το προνόμιο της διαχείρισης του αρχαίου δράματος; Πώς μπορεί να μας εκπροσωπεί ένα σωματείο που καταγγέλλει κάθε προσπάθεια ανανέωσης με πρόσχημα την προστασία μας από την ανεργία, και προτάσσει το ότι, ο μόνος δρόμος να βγούμε από αυτήν, είναι η ανάθεση παραστάσεων αρχαίου δράματος στους ελεύθερους θιάσους; Αυτή η συγκεκριμένη καταγγελία που στρέφεται εναντίον του Φεστιβάλ Αθηνών, σε καμία περίπτωση δεν απηχεί τις απόψεις μας και δεν εκπροσωπεί το σύνολο των μελών του ΣΕΗ, στο οποίο πολλοί από τους υπογράφοντες ανήκουμε».

Προφανώς, θα απαντήσει το ΣΕΗ. Ωστόσο, πρέπει να έχει κανείς καθαρό μυαλό για να δει τα πράγματα με κριτικό μάτι. Φυσικά και ο Λευτέρης Βογιατζής θα υπέγραφε ένα τέτοιο κείμενο, αφού έχει ευνοηθεί [η εκτίμησή μας είναι απεριόριστη και δεν τον κατηγορούμε, απλώς έτσι είναι...] από το Ελληνικό Φεστιβάλ και ενδεχομένως κάποιοι άλλοι.
Αυτού του είδους τα κείμενα με τον κατάλογο των υπογραφών μου θυμίζουν τα συνήθη κείμενα των ανθρώπων που στηρίζουν σε διάφορες δράσεις και εσαεί τον Συνασπισμό (που παλιότερα ήταν ΚΚΕεσ., ήταν ΕΑΡ κ.λπ.). Δεν μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους με ένα τρόπο πιο αποτελεσματικό, παραγωγικό, δημιουργικό; Γιατί τοποθετήθηκαν με μιας απέναντι; Δηλαδή, είναι εχθροί του Φεστιβάλ όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις; Το να λέμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να δούμε το Φεστιβάλ της Αβινιόν στην Αθήνα έχει μια κάποια βάση, διότι αν το θέλουμε, θα πάμε στην Αβινιόν. Θέλουμε ελληνικό φεστιβάλ! Αλλά καθώς μελετάω τα διάφορα δημοσιεύματα ανέσυρα κι ένα του Ριζοσπάστη (1-4-2007), γραμμένο από τη Σοφία Αδαμίδου - φαντάζομαι δεν την ενοχλεί που το αναδημοσιεύω κι αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλα τα γραφόμενα, όπως λόγου χάρη όταν βάζει στο ίδιο τσουβάλι το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία:

Αίτημα η πολιτιστική ανάπτυξη σε όφελος της κοινωνίας

Ριζικές ανατροπές σε κάθε έκφανση της ζωής μας, είτε λέγεται Παιδεία, είτε λέγεται εργασιακές σχέσεις, οικονομία, πολιτιστικές αξίες, κλπ. επιβάλλει με γρήγορα και σταθερά βήματα η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας το έργο του ΠΑΣΟΚ (που ιδιωτικοποίησε τα πνευματικά ιδρύματα). Προσπαθώντας να επιταχύνει τις διαδικασίες εκχώρησης του πολιτισμού μας στη βιομηχανία του θεάματος, ακολουθεί τις επιταγές της ΕΕ, για μια ενιαία πολιτιστική ταυτότητα, ενταγμένη πάντα στη λογική της εμπορευματοποίησης, που θα εξυπηρετεί την ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά, αλλά ταυτόχρονα θα διαμορφώνει και θα χειραγωγεί συνειδήσεις.

Σ' αυτές τις εκφρασμένες πολιτικές, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, τοποθετήθηκαν πριν από λίγες μέρες τα καλλιτεχνικά σωματεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος σε συνέντευξη Τύπου, με αφορμή τη δημοσιοποίηση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2007, από το οποίο εξοστρακίζεται το αρχαίο δράμα, απαξιώνονται οι Ελληνες δημιουργοί ή περιορίζονται -δημιουργώντας και άλλοθι οι διαμορφωτές του - σε κλειστούς και μικρούς χώρους.
Ασέβεια και αλαζονεία;

Η χώρα μας έχει την ευλογία να διαθέτει δεκάδες αρχαία θέατρα, όπου ο ελληνικός λαός προσέρχεται κατά χιλιάδες, επικοινωνώντας, χρόνια τώρα, με τα υψηλότερα έργα που γέννησε η ανθρωπότητα. Αρκετές απ' αυτές τις παραστάσεις, που συχνά διέσχιζαν απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα, ήταν παραγωγής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Πώς μπορεί να ξεκινήσει μια απαιτητική ελληνική παραγωγή αρχαίου δράματος αν δεν έχει τη στήριξη του μεγαλύτερου πολιτιστικού οργανισμού, όπως το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου; Με τι οικονομικές δυνατότητες θα βγει μια τέτοια παράσταση στην πολιτιστικά υποσιτιζόμενη περιφέρεια; Οι ξένες παραγωγές θα μπορούσαν να πάρουν ποτέ το δρόμο της περιφέρειας;

Επίδαυρος
Στην ουσία δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση ανάμεσα στο ελληνικό και το ξένο, αλλά για μια λογική που θεωρεί το ξένο καλύτερο από το ελληνικό. Ας θυμηθούμε αυτό που είπε σε συνέντευξή του αμέσως μετά την τοποθέτησή του στη θέση του διευθυντή του Φεστιβάλ ο Γιώργος Λούκος, φέρνοντας μαζί του ως μέλη του ΔΣ επίσης ανθρώπους από το εξωτερικό.

«Δεν μπορώ να διανοηθώ - ίσως γιατί είμαι περισσότερο Ευρωπαίος από Ελληνας... - ότι σε ένα συμβούλιο θα μπορούσαμε να αποφασίζουμε με ανθρώπους που μπορεί να έχουν γνώσεις γενικές και να έχουν δει πολλά πράγματα αλλά δεν είναι αυτό το αντικείμενό τους. Αυτοί "οι ξένοι" δεν είναι απλώς "ξένοι", αλλά είναι ο διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, ο διευθυντής του Λίνκολν Σέντερ Φέστιβαλ και ο διευθυντής ενός θεάτρου όπως το "Σάντλερς Γουέλς" του Λονδίνου».

Δε θεώρησε καθόλου τιμή του ο Γιώργος Λούκος την τοποθέτησή του σ' αυτή τη θέση του Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου, η ύπαρξη του οποίου και η όποια ακτινοβολία του σε παγκόσμιο επίπεδο είναι προϊόν μόχθου, πολλών και αξιόλογων δημιουργών, πολύ πριν απ' αυτόν. Θα έπρεπε ίσως να διαβάσει λίγο προσεκτικότερα αυτά που στο ίδιο το site του Φεστιβάλ γράφονται, για να ασεβεί και να συμπεριφέρεται λιγότερο προσβλητικά και αλαζονικά απέναντί τους.
Χαριστική βολή


«Ιστορικά το Φεστιβάλ Αθηνών - όπως σημειώνει ο πρόεδρος της ΠΟΘΑ, Λεωνίδας Βαρδαρός - είχε πάντα διεθνή χαρακτήρα, αλλά στο πρόγραμμά του οι ελληνικές συμμετοχές είχαν το μεγαλύτερο μέρος. Συγχρόνως, είχαν και τη μεγαλύτερη συμμετοχή κοινού. Με την τελευταία απόφαση της κυβέρνησης για εξοστρακισμό των ελληνικών παραγωγών από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, δίνεται η χαριστική βολή σε ένα χώρο που είχε τεράστια παράδοση και που έχει συνδεθεί με τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Παράλληλα πιστεύουμε ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος των θεάτρων, ως ιστορικών μνημείων, με τη μείωση παραγωγών σε αυτά και τη μεταφορά των ελληνικών παραγωγών σε κλειστούς χώρους. Δεν έχουμε ακριβή στοιχεία, γιατί δεν έχουν δημοσιοποιηθεί, για τη συμμετοχή του κοινού σ' αυτές τις επιλογές της σημερινής διεύθυνσης του Φεστιβάλ. Από προσωπικές εκτιμήσεις, η εικόνα που έχουμε είναι ότι έχει μειωθεί».

Στο Ηρώδειο δεν ανεβαίνει καμιά ελληνική θεατρική παραγωγή. Απουσιάζουν παντελώς τα ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και θίασοι του ελεύθερου θεάτρου. Στην Επίδαυρο, το ελληνικό θέατρο θα εκπροσωπηθεί μόνο από τα δύο κρατικά θέατρα και το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, που δεν επιβαρύνουν οικονομικά το Φεστιβάλ, και την περσινή παραγωγή της «Αντιγόνης».

Η χρηματοδότηση των ελληνικών παραγωγών από το Φεστιβάλ έδινε τη δυνατότητα και στο κοινό της περιφέρειας να παρακολουθήσει αυτές τις παραστάσεις. Από την άλλη, η μείωση των καλλιτεχνών που ασχολούνται στο Φεστιβάλ φτάνει στο 50%, συγκριτικά με όσους απασχολούνταν την προηγούμενη δεκαετία. Και, επιπλέον, με περισσή θρασύτητα, λέει ότι όποιος θέλει μπορεί να νοικιάσει το Ηρώδειο αντί 45.000 ευρώ.
Συνέπειες μιας πολιτικής

Ομως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο στους αριθμούς. Είναι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Οπως τονίζει η αντιπρόεδρος του ΣΕΗ, Ελένη Γερασιμίδου, «το αρχαίο δράμα, ο πυλώνας του ελληνικού και παγκόσμιου θεάτρου, δέχεται το μεγαλύτερο χτύπημα και το εγκυρότερο φεστιβάλ αρχαίου δράματος υποβαθμίζεται». Η Ελένη Γερασιμίδου μίλησε και για άλλα σοβαρά πολιτιστικά ζητήματα και τις συνέπειες της σχετικής πολιτικής, όπως το Κέντρο Θεάτρου και Χορού, το Κέντρο Κινηματογράφου, την Ακαδημία Τεχνών, τα ΔΗΠΕΘΕ, τις χορηγίες, κ.ά. Θέματα, για τα οποία μίλησαν και άλλοι καλλιτέχνες: Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ποντίκας αναφέρθηκε στα προβλήματα του κινηματογράφου και των Ελλήνων σκηνοθετών, ενώ η Λυδία Αγγελοπούλου και η Μαρία Μητσοπούλου (Σωματείο Λυρικής Σκηνής) μίλησαν για τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Λυρική Σκηνή και οι εργαζόμενοι σ' αυτήν.

Η Αννα Συνοδινού, αναφερόμενη στην απορριφθείσα από το Φεστιβάλ πρότασή της να παρουσιάσει τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου στα αρχαία ελληνικά, διάβασε την απάντηση που έλαβε από τον Γιώργο Λούκο και έλεγε: «Δεν πιστεύουμε ότι ο καλλιτεχνικός και παιδευτικός χαρακτήρας του φεστιβάλ στηρίζεται στην επιστροφή με παραστάσεις στην αρχαία ελληνική».

Ο Γιάγκος Ανδρεάδης σημείωσε: «Είμαι υπέρ των εισαγωγών. Οχι υπέρ της μετακένωσης. Μετακένωση είναι όταν έχεις έναν κουβά και αδειάζεις στον άλλο. Δεν είναι έτσι η πνευματική ζωή κι όταν είναι, είναι καταστροφικό. Και για να μη γίνει μετακένωση πρέπει να υπάρχουν "εμείς". Μπορείς να εισάγεις άφοβα και είναι θετικό, αν εσύ υπάρχεις».
Ενωμένος αγώνας καλλιτεχνών

Τη στήριξή του στη φωνή διαμαρτυρίας των καλλιτεχνικών σωματείων εξέφρασε ο Στέφανος Ληναίος, ο οποίος, παρά την απαισιόδοξη προς στιγμήν νότα των όσων είπε, προέτρεψε στην ενότητα των δημιουργών και πνευματικών ανθρώπων της χώρας μας. «Φοβάμαι ότι δε θα γίνει τίποτε. Εχουμε απέναντί μας έναν παντοδύναμο οργανισμό που διαχειρίζεται άλλοτε καλά, άλλοτε κακά τα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας». Αναφερόμενος στο συγκρότημα Λαμπράκη είπε: «Εχουμε αρνητικά και θετικά αποτελέσματα, όμως δεν παύει τον πολιτισμό μας να τον διαχειρίζεται αυτό το παντοδύναμο συγκρότημα. Αν θέλουμε όχι να το πολεμήσουμε αλλά να αντιπαρατεθούμε ή να πούμε ότι δεν είναι σωστό να μονοπωλείται ο πολιτισμός, πρέπει κι εμείς να έχουμε να προτείνουμε κάτι, αν όχι καλύτερο τουλάχιστον ίδιο, και για να γίνει αυτό πρέπει όλα τα πνευματικά σωματεία να βοηθήσουν».

Τέλος, τη στήριξη στα ζητήματα που θέτει η ΠΟΘΑ εξέφρασε ο εκπρόσωπος του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ (το μόνο κόμμα που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση), Στράτος Σαραντίδης, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει κανένα άλλο μέσο αντίστασης και αντίδρασης παρά μόνο ένας ενωμένος αγώνας, όλων των καλλιτεχνών, όλων των πνευματικών ανθρώπων αυτής της χώρας, σε μια προσπάθεια να επιβάλουν μια άλλη πολιτική που θα έχει σαν κέντρο της τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και στον πυρήνα της την πολιτιστική ανάπτυξη σε όφελος όλης της κοινωνίας».

Tuesday, April 3, 2007

ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

H γνώμη της "Η"
ΗΜΕΡΗΣΙΑ 31/3/2007

Μέρες που είναι, ζει και η κυβέρνηση το δικό της δράμα -ή μάλλον μια άνευ προηγουμένου τραγωδία. Πολλά από τα «σεμνά και ταπεινά» που διακήρυττε σε όλους τους τόνους ο κ. Καραμανλής ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκαθηλώνονται και απομυθοποιούνται με τρόπο αγοραίο: το ταμείο είναι μείον στα ασφαλιστικά Ταμεία και τα ομόλογα αποδεικνύονται πράγματι υψηλού ρίσκου, που κουρελιάζουν την κυβερνητική αξιοπιστία.
Ο πρωθυπουργός καυχιόταν μέχρι τώρα ότι η οικονομία ήταν το δυνατό χαρτί της κυβέρνησης. Κι όμως, κάθε μέρα που περνά αποκαλύπτεται ότι στο πεδίο της οικονομίας εκτυλίσσεται ένα σκάνδαλο με έκταση και ζημιές, που ακόμα δεν είναι εύκολο να αποτιμηθούν ούτε κατά προσέγγιση. Κάποιοι, αντί να διαχειριστούν «με μηδενική ανοχή στη διαφθορά» περιουσίες που δεν τους ανήκαν, όρμησαν στο «ψητό» νομίζοντας ότι ανακάλυψαν το δικό τους «Ελντοράντο» και επιδόθηκαν σε ένα ξεδιάντροπο πλιάτσικο.
Πώς αντιδρούν μέχρι τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος; Σφυρίζουν αδιάφορα. Εμφανίζονται ακόμα και ως σκληροί τιμωροί, αναζητώντας βολικά εξιλαστήρια θύματα μικρομεσαίου βεληνεκούς. Και ελπίζουν μήπως η εβδομάδα των Παθών και η Ανάσταση απαλύνουν τις εντυπώσεις και οδηγήσουν τα πράγματα στη λήθη!
Αν μη τι άλλο όλα αυτά υποδηλώνουν σύνδρομο συνενοχής. Και εδώ που τα λέμε, ανεξάρτητα από την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης, τα πολιτικά συμπεράσματα βοούν. Ο πρωθυπουργός απέτυχε διπλά να κάνει τομές, τόσο με την πολυδιαφημισμένη «επανίδρυση του κράτους» -με άλλα λόγια στην αδήριτη ανάγκη εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης- όσο και με την επιλογή προσώπων για τη διαχείριση κρίσιμων τομέων και μεγεθών.
Η πάταξη της διαφθοράς έπαυσε πλέον να αποτελεί τη «χρυσή πολιτική επένδυση» της κυβέρνησης. Ανοίγοντας τα συρτάρια των Ταμείων, αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια του «μια από τα ίδια» στα μάτια της κοινής γνώμης.
Και ο πρωθυπουργός -μαζί με την κυβέρνησή του- από «αρχάγγελος της κάθαρσης» έχει μετατραπεί σε μέρος του προβλήματος, ανήμπορος να πάρει στοιχειώδεις έστω πολιτικές πρωτοβουλίες. Είναι με την πλάτη στον τοίχο.
Οι πληγές στη ΝΔ δείχνουν βαθιές και οι κραδασμοί μεγάλοι -αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Η ζημιά είναι πολύ μεγάλη για τον τόπο, την οικονομία, τη λειτουργία της αγοράς, τους ασφαλισμένους. Γι αυτό και η κρίση εμπιστοσύνης προς εκείνους που μέσα στον πανικό τους εξαγγέλλουν τώρα μέτρα κάθαρσης, μεγαλώνει. Είχαν την ευκαιρία τρία χρόνια τώρα. Αντί για μέτρα, όμως, έπαιξαν με τα Ταμεία, με τους Αγάπιους και τα ρίσκα περίεργων ομολόγων. Και η «ρομφαία» της κάθαρσης έμεινε στο ράφι...

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4670&subid=2&pubid=295369